POST ÖCALAN DÖNEMİNE Mİ GİRİYORUZ
Öcalan, herhalde bu 30 yıllık savaşın anısına mafya
babalarının dul karılarını, Nur tarikatının şakirtlerini, Nakşibendî refleksle
şeriat deyyu kendinden geçen vasalları, bilmem kaç tane köy sahibi ağaları veya
ağa çocuklarını, sol denince midesi bulanan muhteremleri ve dahi tescilli
Barzanicileri vekil tayin etti!
Bunlardan Kürt halkına mı, yoksa Kürt egemenlerine mi, yani Öcalan’ın kendi ifadesiyle hain ağa, bey, aşiret reisi ve Türkiye’nin tekelleri ile bin bir bağ kuran, emperyalizme göbekten ve gönülden bağlı Kürt burjuvalarına mı, hatta ABD emperyalizmi ve emperyalist tekellerle bütünleşmiş olan Türkiye’nin tekellerine mi hayır gelir? Yani bunların marifetlerinden Kürt halkına bir kurtuluş düşer mi? Bunu akıl taşıyan herkesin düşünmesi gerekir.
A. Öcalan’ın, zamanında Esad’a mektup yazmış olduğunu, “bize imkân ve özerklik tanırsanız, iç savaşta yanınızda oluruz” dediğini ve Esad’ın bu isteğe uygun davrandığını ve özerkliği vermiş bulunduğunu hepimiz biliyoruz. Ancak Obama Erdoğan’dan, Erdoğan Fidan’dan istedi ve Fidan, Öcalan’a bildirdi; sonuçta PKK Kürtleri’nin Esad’a karşı ve Barzani tarafında konuşlandırılmasını, Öcalan’ın kabul ettiği anlaşılmaktadır.
Öte yandan AKP’nin ve RTE’ nin danışmanı Yalçın Akdoğan’dan alıyoruz haberi ki, Öcalan’ın bu pek yumuşamış halinden pek memnun olduklarını anlıyoruz ve Kandil’den yani Karayılan’dan gelen racon kesilmesinden pek hoşnut değildir. Bunu da görebiliyoruz. Dedim ya her şey gözlerimizin önünde cereyan ediyor, görmemek için akılsız veya kör olmak ama bir de buna mahkûm olmuş olmak gerekiyor.
Öcalan, “Demokratik Cumhuriyet” istiyordu, “Kürt emekçileri” diyordu, “hain ağa, şeyh, aşiret reisi” dinamiğinden ayrıyız” diyordu ,”Ho Şi Minh” diyordu, “bizim modelimiz devrimci gençlik hareketi” diyordu inanıyorduk.
“Benim Kürtlüğüm, Bedirhan’lara, Barzani’lere (Talabani’lere) hiç benzemez, benim Kürtlüğüm aşiret ve serflik ilişkilerinden biraz kopmuş, aile çevresinde de olsa bir emek sürecine girmiş yoksul köylünün Kürtlüğüdür.” diyordu, inanıyorduk.
"Her zaman, bütün açıklığıyla, hasta insan, döküntü insan, yeteneksiz insan, tıkanmış insan asla PKK’lı olamaz” diyordu, inanıyorduk.
"İnsanlık tarihinden sökülüp gelen her türlü baskıya, haksızlığa, zulme, sürgünlüğe, eşitsizliğe karşı durmayı bilmek kadar, onun için kendini yeterli hale getirmeye, farklı kılmaya, özgür kılmaya, savaşılır ve başarılır kılmaya rehber, PKK’ deki sosyalist kişiliktir." diyordu inanıyorduk.
“T.C. gibi, emperyalizmin, Orta Doğu’ya, Orta Asya’ya, Kafkasya’ya, hatta Afrika’ya karşı bir Truva Atı olarak kullanmak istediği güce karşı, PKK’ nin Orta Asya'dan tutalım, Afrika’ya kadar en iyi savaşan bir güç olarak dikilmesi esastır,” diyordu inanıyorduk.
“Sömürgecilerin ve işbirlikçilerinin elinde, tekrar eski silaha, bin yıllık saldırı silahına tekrar sıra geldi. Kürt toplumunun geri özellikleri, mezhepler, tarikatlar eliyle çok yönlü parçalanmışlığı sonucu ‘din silahını bir kez daha kullanalım’ dediler. Zaten Özal tarikatçılığı, Evren’in dinciliği boşuna değildir. Böylelikle yayılmak, Türklüğe atılım kazandırmak isteniyor. Bu, eski ideolojik silaha sarılma, anlamına geliyor." diyordu inanıyorduk.
“Said-i Nursi, Şeyh Said, değişik tarikatlar, Nakşibendilik benzeri var ama bütün bunların milli bir çerçeveye çıktıklarını söyleyemeyiz. Çünkü hepsi aynı İslami emperyalist ekollerin ajan temsilcileri durumundadırlar. Bir İdris-i Bitlis Nakşidir. Yavuz'un ajanıdır. En son Barzaniler, Nakşidirler; güçlü ajan durumunu ifade ediyorlar. Bizzat devlet tarafından finanse edildiler.” diye ekliyordu, yerinde buluyorduk ve inanıyorduk.
“PKK'den çok rahatsız olan işbirlikçi çevreler kendisini Hizbullah adı altında yeniden militarize etmek istemiştir. Hizbullah’a destek ve güç verdiklerini biliyoruz.
Böylece ulusal kurtuluş savaşımız, en önemli ve sonuç alıcı bir döneme giderken, birdenbire, geleneksel işbirlikçilik, Türk İslami yayılma eğilimi ile İran İslami yayılma eğiliminin üçü el ele vererek tarihin gerçekleri ışığında başımıza musallat edilmek istenen bu "Hizbullah" maskesi altındaki tehlikeli, ajan, işbirlikçi, militarist örgütlenme -buna faşist de, düpedüz kelle avcıları örgütlenmesi de diyebiliriz- ortaya çıkarılmıştır.
Hizbullah, 70'li yılların MHP'sinin Kürdistanlaşmış biçimidir. Kürdistan Devrimine dayatılan İslami renkte, uluslararası İslami devrim geleneğini de, İran Devrimini de kullanarak biçim değiştirmiş MHP'dir.
KDP'ler biçiminde dayatılan ilkel-milliyetçiliğin MİT ile birleşmiş KDP'cilik olduğunu biliyoruz. Daha 1970'lerde bazı Kürt dernekleri eliyle bu dayatılmak istendi. DDKD, KUK, ÖY vb. bir sürü Kürt grupçuğu eliyle ilkel-milliyetçiliği egemen kılmak istiyor. Fakat Kürdistan devriminde ilkel -milliyetçilik teşhir ve tecrit edilmiştir.
Bunların çok çeşitli fraksiyonları çıktı. Ama en temel güçleri yine de Barzani-Talabani'ydi. Barzani'ye dayalı Özgürlük Yolu da günümüzde kendisine, sosyalist parti, diyor. Ekolü o güçlendirdi. Sömürgecilik, Rizgari, Ala Rızgari, KUK, KAWA vb. adlar altında etkili olmak istedi. Ama bunun esas kökü, feodal-aşiretçi güçlerdi. Bunlar bir de Türk milliyetçiliği ile irtibatlıydılar. Özellikle de Türk MİT'i ile irtibatlıydılar. Tüm bunlar, tutarlı yurtseverliğin, devrimci-yurtseverliğin gelişmesini elbirliğiyle boğmak istiyorlardı.” diye anlatıyordu ve
“PKK, bunlara karşı da çok tutarlı bir mücadele verdi. Bunların ağa-şeyh-aşiretçi güruhu teşkil etmeleri, öte yandan Kürdistan’ın sosyal temelinin emekçi olması gerçeği, 1970'lerin ortalarından itibaren bizim halkı kolay aydınlatmamıza ve bunları tecrit etmemize imkân verdi. Kısacası iki mücadele verildi. Bu iki mücadele hem Türk ve hem de Kürt ilkel-milliyetçiliğini, Kürdistan halkının içinde teşhir ve tecrit etti.” diyordu gene inanıyorduk.
“Özellikle ilkel-milliyetçiliğin işlemez hale getirilmesi, sosyalizm maskesi altındaki sosyal-şoven grupların safları bulandırmasının etkisizleştirilmesi anlaşılınca; egemen burjuva milliyetçiliği, 12 Eylül faşizmi, bu silahlarla artık Kürdistan UKM’ ne karşı, bunlara dayanarak mesafe alınamayacağını iyi biliyordu. Peki, elinde geriye ne kaldı? Tekrar eski silah! Bin yıllık saldırı silahına tekrar sıra geldi. Kürt toplumunun geri özellikleri, mezhepler, tarikatlar eliyle çok yönlü parçalanmışlığı sonucu ‘din silahını bir kez daha kullanalım’ dediler. Şimdi en gözükara bir örgüt olan Hizbullah olayı var.
Demek ki, ortada bulunan tarikatlara İslam tarikatları demek yerine, İslam maskesi altındaki gözükara, yüzükara veya kendisi kara, kısaca Karayüzler, Türk şoven örgütleri demek gerekir.” diyordu doğru buluyorduk.
Ve uzunca bir açıklama ile tarikat dinamiğinin Hizbullah örgütünün iç yüzlerini aşağıdaki şekilde deşifre eden Öcalan, yani “Nakşîcilerin, Süleymancıların, Nurcuların hepsinin para kaynağı bu rejim ve karanlık güçler değil mi? Türkse Türkler, Arapsa Araplar, Farssa İran veya solcu ise bilmem hangi güçler bu parayı ne için veriyorlar? Çok mu adaletten yanalar? Niye bu halka (Kürt halkına) yardım yok da, ulusal inkârcılara, milli gelişmenin hainlerine bu kadar para var? Meseleye böyle politik bakmak gerekiyor.
Kürdistan devrimi, tarihler boyunca işbirlikçilik yapmış ağa, şeyh ve aşiret reislerinin çıkarlarına darbe indirmeye ve onların etkilerini sınırlamaya başlamıştır. Bu, bunların sömürgecileri ve sömürgecilerin bunları yeniden bulmalarına neden olmuştur. Bir düğüm oluşturuyorlar; ağalar, sömürü ve etkilerini sürdürmek için, hem sömürgecilerle ve hem de tarikat ağalarıyla daha güçlü işbirliğine gidiyorlar.” diyerek daha da açıyordu, yerinde buluyorduk.
“Hizbullahın esas itibarıyla genel polis merkezleriyle, yerel tarikat merkezleriyle ve en başta da ‘Olağanüstü Hal Yönetimi’ ile ilişkisi vardır Kısaca Türk sömürgeci rejiminin kurumlarına, emniyet teşkilatına bağlı olduğunu görüyoruz. Hizbullahçılığın yerel işbirlikçi çevrelerle bağları çok somuttur.
Sonlarının geldiğini gören Kürt işbirlikçileri, Hizbullahın yardımcılarıdır. Hizbullahın içinde her örgütte olduğu gibi inanmış insanlar da vardır ama azınlıktır.
Açıktır ki, özel savaş yönetimi Hizbullahçıları satın alıyor ve ‘yakalandığın zaman seni gizlerim’ diye teminat veriyor.
Polisin oyuncakları düzen savaşı veremez. Yurtsever katletmek, Türk devletine yardım etmek, halkı kafa karışıklığına itmek istiyorlar. Polisin elindeki Hizbullah iktidar savaşı vermiyor, iktidarın elinde bir piyondur. Polis hangi rejimin hizmetindedir? Açık ki Amerika’nın ve Siyonizmin hizmetindedir. Bunlar çokça anti siyonist geçinirler ama mevcut rejim islamizmden daha ziyade siyonizmi temsil ediyor.
İsrail Cumhurbaşkanı Herzog ne söyledi: ’Siz Kürtlere ne yapıyorsanız biz onaylarız; siz de, biz Araplara, Filistinlilere ne yapıyorsak onaylayın.’ dedi. Bu saldırıyı Herzog’un emriyle Türklük yürütmüyor mu?
Çok açıktır ki Hizbullahçılık, siyonizmin de, en az Türk faşizmi, Kemalizmi kadar uşağıdır. Kemalizme ve resmi ideolojiye karşıyız, diyorsunuz ama onların himayesinde savaşmak, onların uşağı olmak anlamına gelmiyor mu? Şimdiye kadar bir tek Siyonistin burnunu kanattınız mı? O halde Türk rejimini, Kemalizmini besleyen, Siyonizm ise sizi de besleyen Siyonizmdir. Dolayısıyla siz, dolaylı yoldan da Siyonizmin uşağı oluyorsunuz.” dedikten sonra;
“En büyük anti-siyonizm, anti-emperyalizm PKK'nın yönlendirdiği harekettir!” diyordu inanıyorduk.
Bütün bunları söyleyen Öcalan’ın şimdi dedikleri çok farklıdır, 180 derece farklıdır. Hepsi gözümüzün önünde söyleniyor. Duran Kalkan Öcalan’ın açtığı kapıyı daha da açarak, daha yeni vaaz etti ki “Hizbullah ile sorunları yok” muş; hatta “Kürt gençleri Hizbullah ile birlikte hareket edebilir“ miş! Artık ABD emperyalizmi en büyük “dost”ları ve “müttefik”leri ama bu “dost”luğun yüzü suyu hürmetine olsa gerek, bir o kadar da ABD emperyalizminin bölgedeki kirli savaşının “azaplar”ı olma konumlarını içlerine sindirebilmektedirler!
Ve şimdi Öcalan artık “onursal” önderdir ve Kandil ise liderliğini ilan etmiştir. Bu duruma, A. Öcalan’ın “karizması çizilmiştir” diyenler çok ve her yerde bu konuşuluyor; torba olsa büzersiniz ama olmuyor işte! Ve Öcalan’ın karizması çizilirken Karayılan’ın sesinin sertleştiği duyuluyor. “Onursal başkan” Öcalan, “silahsız çıkın” ve ayrıca “hemen çıkın” talimatları veriyor ama bir tarafa atılıyor; bundan çok emin olunduğunu, dolayısıyla RTE’ nin bütün Türkiye’ye “silahları olduğu gibi bırakıp gidecekler” dediğinden anlıyoruz; ancak böyle olmadığını görüyoruz, kör değilsek tabii; silahsızlanma için, hapishanelerin boşaltılması şartı getirilmiştir. Öyleyse, Öcalan’ın, Erdoğan’ın ve çıkış gerçekleşirse Barzani’nin işleri zordur, bu çok net olarak görülüyor.
Diğer yandan tarihin ileriye yönelik akışı, zaman zaman gerilese de, sağa sola kaykılsa da, son tahlilde tarihin bir doğrusal ilerleme mekanizması var; bu anlamda tarih ilerleyemezse sıkışıyor; bugün Türkiye coğrafyası, gericiliğin yüksek baskı ve kuşatması altındadır, sıkışmıştır ve genişleme zorunludur. Sıkışmayı da, genişlemeyi de görebiliyor, hissedebiliyoruz! Bu sıkışmadan doğacak genişlemenin üzerinde ve içinde biriken toplumsal güçlerin de genişlemeye başladığını görüyoruz.
İşte bu güçler, sıkışmaya neden olan yüksek ve tarihin gerisine yönelen gerici baskının kuşatmasını parçalayacak ve tarihin ilerleme çizgisini doğrusal yörüngesine sokacak olan tarihin biriktirdiği nesnel güçlerdir.
Ve biz biliyoruz ki her sıkışma genişlemeye gebedir ve bu sıkışma önlenemezse, genişleme durdurulamaz, genişleme durdurulamazsa patlama kaçınılmazdır. Patlayarak ortaya çıkan genişleme ise önünde durulması zor bir güçtür. Her patlama yeni bir tarihtir ve önümüzde Türkiye’nin bölünme tarihini görüyoruz, bu bölünmenin anlamının bölüşüm olduğunu dolayısıyla Türkiye tarihin belki en büyük “primitif akümülasyon”unun ifadesi olacağını daha önce vurguladım, buradan hareket ederek daha ileri gidenler, Türkler ile Kürtlerin artık bir arada yaşamasının mümkün olmadığını, ancak çok sessiz, söylüyorlar; bu sessizlikten toprak vermenin de almanın da çatışmasız olmayacağını düşündüklerini anlıyoruz.
Diğer yandan bu, tarihin önümüze koyduğu ve diyalektiğin yasalarına bağlı kalarak net olarak çözümleyebileceğimiz gerçeklilkleri, tepesi taklak etmeye memur edilmiş bazıları, Öcalan’ın kendisi ile Gramschinin hapishanede yazdıkları arasında korelâsyon kurarak, hapishane günlükleri misli derlediği ve kitaplaştırdığı yazıları ile benzeştirdikleri “kaos aralığı” veya “Kontradieff dalgaları” ile diyalektiği Hegel’in de gerisinde bir alana çekmeleri, böylece de tarihsel –toplumsal gelişmenin önüne içinde “zor” olmayan ve bu “kaos aralıklarını” tedrici bir siyasal müdahale ile yöneterek sosyalist devrime gerek kalmadan, sosyalizmin, sözde bir “üst” ama gerçekte ilkel bir versiyonuna, yani modern olduğu kadar ilkel olan bir “komün” düzenine geçilebileceği fikrini pompalayıp durmaktadırlar.
Öcalan da bundan söz etmeyi, böylece “devlet”ten kurtularak, ”devlet”siz bir toplumsal düzen kurulabileceğine atıfta bulunmayı ama bunun için de bir zaman aralığından söz etmemeyi aksine bunun neredeyse sonsuza kadar sürecek bir mücadelenin konusu olacağını, yani eski bayatlamış hikâyeyi Öcalan’ca tekrarlayarak felsefi bir tonda cümle halklara ilan etmeyi artık pek sevmektedir; o da, toplumun kerte kerte ikna edilmesi ve alıştırılması ile bir üst topluma ki buna Dühringvari saçmalıkların tekrarlanması, yani “aynı zamanda hem bireysel hem de toplumsal mülkiyet” karışık uydurmacasının tekrarlanması da diyebiliriz (bu arada her halde eski düzenin, bu düzenlerini sonsuza kadar sürdürmekte kararlı olan sahipleri, bu karışık uydurmaca uyarlarına gelmese bile, bunu öyle uzaktan seyredecekler diye düşünmektedirler ve sık sık Paris Komününe atıfta bulundukları halde, Fransız burjuvazisinin bir adım öncesinde düşman oldukları ile ittifak kurarak Komünarlara uyguladığı şiddeti ve elbette bunu, komüncülerin tam da şimdi felsefi tonda önümüze sürülen, eski düzenin sahiplerinin “zor”mekanizmasını, yani “devlet”ini, parçalamadan ve kendi “zor” mekanizmasını kurmadan, komünü koruyacaklarını zannettikleri için yapabildiklerini hatırlamak istememektedirler), geçilebileceğini yüzlerce sayfada kurduğu ve Gramschi’ye öykünerek felsefi cümlelerle vaaz etmekten bıkmamaktadır.(*)
Bu günün “sol” gömlek giymiş kapitalist yolcularının, Öcalan’vari felsefi vaazlar ile çiftleştirdikleri ve Marx’a uydurmaya çalışmayı ihmal etmedikleri sözleri; Dühring’in, üstelik Marx’ın henüz söylemediği sözlerini kanıt göstererek, Marx’ın, toplumsal devrimin, toprak ve emek tarafından yaratılan üretim araçlarının ortak mülkiyetine dayanan bir toplum kuruluşunun zorunluğunu, Hegel’in yadsımanın yadsınmasına başvurmadan tanıtlayamaz ve sosyalist teorisini dinden alınmış bu gülünç andırışma üzerine dayandırarak gelecekteki toplumda, kaldırılmış çelişkinin üstün Hegelci birliği olarak, aynı zamanda hem bireysel, hem de toplumsal bir mülkiyetin egemen olacağı sonucuna vardığını vaaz etmesine ne kadar benziyor!
Her şey açık! Öcalan’ın, dün dedikleri de açık! Bu gün dedikleri de açıktır ve Duran Kalkan’lar bu açıklıktan girerek Hizbullah ile İttifak’a kapı açıyorlar, Altan Tan’lar da, S.S. Önderler de, aynı açıklıktan giriyorlar ve buradan devrimci renklerin budanmasına meşruiyet alanı sağlamaya çalışıyorlar, bazıları da bu alanı, dinsel alana saygı temelinde genişletiyor.
Daha önce de vurguladım, ittifak böyle gelişiyor ve gerici Kürtler ile gerici Türklerin ittifakının geliştirilmesi böyle yürüyor.
Yani Kürtler, 30 yıllık bir savaşın sonunda, geldiler geldiler bir karanlığın içine girdiler; burada kalırlarsa önlerini hiç göremeyecekler ve başkasının gözlerine mahkûm olacaklar!
Başkası mı? Bu ise çok net görülüyor, ABD emperyalizmidir; onun gözleri ile bakanlar hep hüsrana uğramışlardır; diğer yandan bu karanlıkta Öcalan, içini dolduramayacağı rüyaların esiri olup, ABD’nin dostluğundan medetle, AKP ile yapacağı herhangi bir anlaşmanın geçerliliği olabileceğini düşünerek hazırlık yapıyorsa, bunun gaflet ve dalalet olduğunu düşünenler çoktur ve bu da kaçınılmazdır!
Peki, burada mıyız? Göreceğiz!
Peki neredeyiz? Bunu görüyoruz; karanlık yolların birleştiği noktanın tam ortasındayız. Kürt ve Türk halkı, bu karanlıkta ilerlemeye ve ilerlerken birbirine çarpmamaya çalışarak, ilerici renklerini koyulaştırıyorlar; ayrıca bu karanlığın ortasında, Öcalan’ın gördüğü rüyalar ile diğer liderlerin gördüklerinin örtüşmediğini görebiliyoruz. Daha açıkçası, artık Apo onursal önder, Karayılan işbaşındaki başkandır! Bu netlikle görülüyor. Karanlık yolların kesişmesi ise değişmiyor. Ancak bu, ilericilerin de işini kolaylaştırıyor. Tarihin ileriye doğru akışı da kolaylaşıyor, sıkışma ileriye doğru genişleyerek, karanlığı dağıtacak güçleri biriktiriyor; patlamadan da, patlayarak da olsa genişlemeye karanlığın dayanamayacağı görülüyor. Karanlığa sahip çıkanlar, bunu daha çok görüyorlar; bu nedenle daha çok karanlık biriktirmek istiyorlar.
Karanlığın dışında kalanlar ise, karanlığın hücum halinde ama kendi içine doğru büyüdüğünü görüyorlar; öyleyse gördükleri, karanlığın “zor”unun, aydınlığın genişlemesini, tarihin ilerleme çizgisinin yörüngesinde ilerlemesini, bu kendi içine birikerek yarattığı zor ile durduramayacaklarıdır! Diyalektik böyle gösteriyor; tarihin sıkışması, daha önce yadsınanı bir üst noktaya ve oradan başka bir üst noktaya yükseltmek üzere yadsır ve yadsınan karanlık ise, yadsıyan aydınlık olacaktır.
Gelişmeye Hegel’in kaba diyalektiği ile bakanlar, diyalektiğin bakıldığı gibi kalmadığını, yani Hegel’in kaba diyalektiğinin güzel bir diyalektiğe, Marx ve Engels’in diyalektiğine dönüştüğünü göremiyorlar; kaba materyalizmde kalanlar ve yine yeniden ona sarılanlar, hem diyalektiğin geliştiğini ve hem de hiçbir devrimin birdenbire olmadığını, geçmişinden su geçirmez bölmelerle ayrılmadığını göremiyorlar. Onlarca yılın, ilk bakışta sanıldığı gibi, pek de sakin olmadığını örnek olsun otuz yıldır süren Kürt hareketliliğine bakarak, Türkiye’de her şeyin süt liman olmadığını göremiyorlar; küçük, sıradan, ürkek damlaların sessizce biriktiğini, büyüdüğünü göremiyorlar; dolaysıyla diyalektiğin en önemli yasalarından biri olan ve bütün devrimleri anlamanın tek anahtarı olan nicel birikimin, nitel değişikliğe dönüşmesi yasasının önemini kavrayamıyorlar.
Dahası var, bu yasayı dudak ucuyla dillendiren kapitalist yolcular, Engels’in suyun buharlaşma örneğinde takılı kalarak, suyu buhara dönüştürmek için ısrarla ateşin altını körüklemek gerektiğini hatırlamak ve hatırlatmak istemiyorlar. Böyle olunca, yani ateşi eksik bırakınca, birikimi sağlayamayınca tarihin mahkûm edemeyeceğini göremiyorlar! Ateşi söndürenlere, birikimi burjuvaziye hediye edenlere tarihin en büyük mahkûmiyeti vereceğini akıllarına getirmiyorlar! Her devrimin bir birikimden doğduğunun, her birikimin biriktiği ortamın izlerini taşıyacağının ve bu izleri kazıyabilmek için bir şiddet dönemine, bir “zor”a ihtiyaç olacağının, hem teorik olarak ve hem de özellikle Sanayi devriminin öğretici deneyimi ile yasalaştığını, artık eğilip, bükülemeyeceğini göremiyorlar ama huylarından ve kapitalist yolculuklarının gereği olarak görevlerinden de vazgeçemeyerek, eğip bükmek için çabalarken komik durumlara düşüyorlar!
Bu komiklikler, gelişme kapısının kapanması, hareketsizlik ve hareketin önünün tıkanmasının sonucu oluyor; bütün güzelliklerin sonu ve tüm çirkinliklerin başlangıcı buradadır; her türlü dedikodu, iki yüzlülük, sahtekârlık ve kokuşma buradan fışkırıyor; komiklikler saman tadında ve ucubeyi andırıyor! Böylece, küçük burjuvazinin en başından kokuşması ve kokması kaçınılmaz oldu; bu, kısırlığı doğurdu; derindeki nesnelliklerin işaret ettiği elverişli ortam görülemez oldu; böylece Türkiye’nin ilerici-devrimci hareketini gıdım gıdım ve artarak burjuvazinin peşine takmak isteyenler başarı kazandı; bu kazanımı gören bütün kapitalist yolcular bu noktada toplandı; bütün devrimciliği ve ilericiliği, arada bir “yaşasın işçi sınıf”, ya da “Yaşasın sosyalizm” veya “Yaşasın enternasyonalizm” demeye ve senede bir gün “haydi 1 Mayısa diye bağırıp Taksim’de deşarj olmaya indirildi; Taksim yasaksa, bu yasak kapıyı iterek geriye doğru kaymak en büyük devrimcilik sayıldı! Böylece, yaratamamanın, üretememenin, biriktirememenin ve birikenleri yönetemenin hastalık üreten ortamı her tarafı sardı!
Ancak bunun, yine diyalektik gereği, başka ve zıt bir yüzü de ve kaçınılmazlıkla oluştu!
Marx 1848 devrimlerini çözümlerken ortaya çıkardı, yenilginin geliştirici olduğunu vurguladı; Türkiye’de 12 Mart ile bunu gördük, bu büyük yenilginin hastalıkların bir bölümünü ortaya çıkardığını da gördük; ardından, devrimci hareketin burjuvazinin peşine takılması ile daha büyük bir yenilgi oldu. Ancak bunlar, bu günü kurtarmak için, yarından vazgeçmenin, artık kurtarılmak istenilen bugünden de yoksun demek olduğunu ortaya çıkardı! Bu yenilgiler, tüm hastalıkların ve çirkinliklerin kaynağının gelişememek olduğunu pek güzel ortaya koydu!
Dahası, gelişmek için mutlaka yeni bir dünya istemek gerektiğini ve mutlaka, hangi gömlek giydirilirse giydirilsin, bugünkü dünya ile yetinmemek gerektiğini gösterdi; tek hedef olarak, güzeli doğurtmayı hedef almadan, hiçbir hastalıktan kurtulmanın mümkün olamayacağını gösterdi! Arkasından 12 Eylül geldi, bu hastalıklara hastalık kattı, kalıcı yaptı! Uzun sürdü ve hastalıklar müzminleşti; ancak hastalıkların varlığı daha da net olarak görüldü! Her yenilgide olduğu gibi, 12 Mart’ta olduğu gibi, bu yenilgi, bir takım müzmin hastalık ve çirkinlik mikroplarını burjuvazinin kampına bıraktı. Gelişmenin önündeki engellerin ne olduğunu açıklıkla sergiledi.
Böylece hepimiz, akıl taşıyanları kastediyorum, yenilginin aynı zamanda gelişmenin tohumlarını taşıdığını gördük; bütün bu hastalık ve çirkinlik mikroplarına karşın ve bunları burjuvazinin laboratuar ortamında çoğaltmasına ve her tarafa yaymasına karşın, yeni bir dünyayı ve sadece bunu, vazgeçilmez bir hırs ile isteyenler, gelişmek zorunluluğunu, bunun için değişmek ve değiştirmek gereğini duyanlar öne çıktı!
Geride kalanlar, hastalıktan muzdarip olanlar yanında, bu hastalıkları burjuvazi adına yaymaya gönüllü olanlar oldu ve işte yenilgi, tıpkı kirletilen denizin, dibindeki hastalıklı ve çokça çürümüş organizmaları kıyıya vurması gibi, bu gönüllü hastalıklı ve hastalık yayan yaratıkları açığa çıkardı! Ateşi eksik edenlerin, birikimi sağlamayanların, hatta önünü kesenlerin, dahası ateşi söndürenlerin, birikimi burjuvaziye hediye edenlerin bu hastalıklı ve hastalık yayan yaratıklar olduğunu gösterdi!
Artık buradayız ve çok daha açıklıkla görebildiğimiz bir noktadayız! Ve bu noktadan, daha önce yadsınmış olanın yadsınmasının, kaçınılmaz olduğunu ve bu kaçınılmazlığın önündeki engellerin kendiliğinden aşılamayacağını hepimizin biliyor olmasına rağmen, bu hastalıklı yaratıkların, bu hastalığı yaymaya memur edilmiş kapitalist yolcuların, bunu görmezden geldiğini, göstermemek için elli takla attığını görebilmek artık çok daha kolay olmaktadır!
Bu engelleri tarihin çöplüğüne atıp, tarihin sıkışmışlığının yarattığı kaçınılmazlıktan doğacak olan özgürlüğün önünü açacak iradenin, bu sıkışmanın genleşme demek olduğunu bilen ve görenlerin biriktirerek ve bu sıkışma ile kendiliğinden birikenleri de aynı yerde toplayarak oluşturduğu güç ile ortaya çıkacağını; böylece karanlığı yadsıyıp, aydınlığı bu topraklara getirecek olan güçleri yöneten iradenin bu olacağını ve böylece de, tüm çıplaklığı ve kokuşmuşluğuyla açığa çıkan, kıyıya vuran hastalıklı mikrop taşıyanların bu iradenin karşısında karanlıkla birlikte tarihin en derin çukuruna gömüleceğini görenlerin hızla birikeceğini ve genişleterek ilerleyeceğini görmek, duyumsamak artık çok daha kolaylaşmıştır!
Öyleyse kayıkçı kavgasını, karanlığın içine hapsedilerek sürdürülen kör dövüşünü, bu anlamda empatik ve sempatik kavgacıkları bırakarak, ”karanlık mı yoksa aydınlık mı?” diye sorup, herkes yerini belirlemelidir. Gerisi bu belirlemeden sonra gelecektir ve sosyalistler için ilerletici olan ile geriletici olan bellidir ve hep ilerletici olandan yana irade göstermişler ve göstermelidirler!
Kürt halkının kendi kaderini tayin hakkını özgürce belirlemesi için mücadelesi ve buna yürekten destek vermek de ilerletici olanın içindedir! Ancak, Kürt halkını, ABD emperyalizminin dinci, gerici, ilkel ve itaatkâr bir Kürt devletine mahkûm etme çabası, dolayısıyla Kürt halkını ABD emperyalizmine teslim etme çabası gerici ve gerileticidir!
Buna devrimcileri alet etmek, bu gericiliği ve gerilemeyi, Kürt halkının kaderini özgürce tayini diye yutturmak ise hiçbir ilerici, devrimci için mümkün değildir. Bunu akıl taşıyan hiç kimse yutmaz demek istiyorum! Dolayısıyla bu gerici yönelişe ne Kürt ilericileri ve devrimcileri ne de Türk ilericileri ve devrimcileri izin verir!
Öyleyse nihai hedefe giden yolun da karanlığın içinde değil, aydınlık içinde genişleyeceğini herkes bilince çıkarmalıdır. Bu ne aşamacılıktır, ne ulusalcılıktır, ne de kaba materyalistçiliktir; ama karanlığa karşı aydınlık bir alan için birikenlerin belirleyici olacağı gerçekliği açıktır. Bu gün tarihin önümüze koyduğu ve yaşadığımız canlı gerçekliğin üzerindeki olguların işaret ettiği nesnellik budur. Bu aydınlık alan, üzerinde en kolay örgütlenilebilecek, ayrışılabilecek, en özgürce mücadele edilerek, yani sınıf savaşı en serbest biçimde sürdürülerek ilerlemenin güçlerinin örgütleneceği ve elbette artık tarihsel olarak gerici kalan ve geride kalan toplumsal yapının aşılarak, tarihsel olarak da toplumsal olarak da ilerideki bir üst birliği kurmaya en yakın ve en yatkın alan olacaktır. Tarihin gerisindeki, karanlık bir alanda daha ilerisini ve daha yükseğini, ne görmek mümkündür, ne de bir ve aynı olan güçleri bu karanlık ve hastalıklı, kokuşmuş alanda biriktirmek ve ne de tutabilmek mümkündür!
Gericiliğe karşı ilericilik, hangi sınırda olursa olsun, tarihi hızlandıran ve ezilenleri, sömürülenleri nihai kurtuluşuna yakınlaştıran en temel yaklaşımdır ve bu gün sadece Türkiye değil, ABD emperyalizminin sinsi oyunları ile karşı karşıya olan bütün dünya, hem tarihsel gericiliğin ve hem de dinsel gericiliğin, yobazizm diyoruz, saldırısı ve kıskacı altındadır; öyleyse ilericilik, aynı anlama gelmek üzere aydınlanmacılık, ezilen ve sömürülenlerin, dünyanın ezici çoğunluğu olan çilekeş insanlığın, kendine yabancılaştırılan insanoğlunun insanlığını kazanmasının ve yükselmesinin ve de nihai kurtuluşunun en başı ve belirleyenidir; buradan gerisi karanlıktır, yani dinsel ve tarihsel gericiliğin tam egemenliğidir: Bu eşiği ileriye doğru atlamadıkça, ne sosyalist mücadelenin, ne demokratik mücadelenin önemi kalacaktır; daha doğrusu, aydınlık için mücadele edecek güçler bile zor bulunacakken, demokratik ve sosyalist mücadelenin güçlerini oluşturmak mümkün olmayacağı gibi, önceliği de söz konusu olmayacaktır.
Bunların hepsi, eninde sonunda ekonomik durumun belirleyiciliğine bağlı olan bir siyasal zor ile bağlıdır! Bu da, bugünün verili zaman ve koşullarındaki ekonomik durumun belirleyiciliğine karşı, yani yıkılma eşiğinde olan ekonomik durumu bu yıkımdan kurtarmak için, düzenin sahiplerinin her ne şekilde olursa olsun, bir “zor”dan başka bir şeye başvurmazlarsa ekonomik yıkımdan kurtulmalarının da, yani ekonomik durumu ve onun kaçınılmaz evrimini dönüştürmelerinin de ve elbette siyasal olarak egemenliklerini devam ettirmelerinin de mümkün olmayacağı anlamındadır; ama siyasal zor, ekonomik durumun ve onun kaçınılmaz evriminin belirlediği yöne tabi olursa, tarihin ve toplumsal gelişmenin ilerletici yönüne tabi olursa, bu anlamda eski toplumun bağrından fışkıracak olan yeni toplumun ebesi olacaktır ve işte o zaman eskimiş, tarihin gerisinde kalmış, hatta ölmüş olan siyasal biçimleri yenerek ve parçalayarak, ileriye doğru bir gelişme ve yükseliş kaçınılmaz olacaktır. Gerisi, onca öncülün görerek pişirmeye çalışmasına rağmen hâlâ ham kalan bir hayaldir; sömürerek veya primitif akümülasyonla edindiği zenginliklerini kaybeden mal mülk sahibinin, kendisini hep ve hiç bıkmadan ve de uyurken de uyanıkken de darı ambarında veya hazine adasında görmesi misli bir hayaldir!
Öyleyse Kürt gericiliği ile Türk gericiliğinin ittifakına karşı İlerici Kürtler ile İlerici Türklerin birliğini koymak yerinde ve kaçınılmazdır!
Ancak böyle Kürt halkının yükselişinin durdurulması durdurulabilir! Kürt halkının karanlığın içine hapsedilmesi önlenebilir! Tarihin nesnel akışının ilerletici gücü yerine oturtulabilir!
Bunlardan Kürt halkına mı, yoksa Kürt egemenlerine mi, yani Öcalan’ın kendi ifadesiyle hain ağa, bey, aşiret reisi ve Türkiye’nin tekelleri ile bin bir bağ kuran, emperyalizme göbekten ve gönülden bağlı Kürt burjuvalarına mı, hatta ABD emperyalizmi ve emperyalist tekellerle bütünleşmiş olan Türkiye’nin tekellerine mi hayır gelir? Yani bunların marifetlerinden Kürt halkına bir kurtuluş düşer mi? Bunu akıl taşıyan herkesin düşünmesi gerekir.
A. Öcalan’ın, zamanında Esad’a mektup yazmış olduğunu, “bize imkân ve özerklik tanırsanız, iç savaşta yanınızda oluruz” dediğini ve Esad’ın bu isteğe uygun davrandığını ve özerkliği vermiş bulunduğunu hepimiz biliyoruz. Ancak Obama Erdoğan’dan, Erdoğan Fidan’dan istedi ve Fidan, Öcalan’a bildirdi; sonuçta PKK Kürtleri’nin Esad’a karşı ve Barzani tarafında konuşlandırılmasını, Öcalan’ın kabul ettiği anlaşılmaktadır.
Öte yandan AKP’nin ve RTE’ nin danışmanı Yalçın Akdoğan’dan alıyoruz haberi ki, Öcalan’ın bu pek yumuşamış halinden pek memnun olduklarını anlıyoruz ve Kandil’den yani Karayılan’dan gelen racon kesilmesinden pek hoşnut değildir. Bunu da görebiliyoruz. Dedim ya her şey gözlerimizin önünde cereyan ediyor, görmemek için akılsız veya kör olmak ama bir de buna mahkûm olmuş olmak gerekiyor.
Öcalan, “Demokratik Cumhuriyet” istiyordu, “Kürt emekçileri” diyordu, “hain ağa, şeyh, aşiret reisi” dinamiğinden ayrıyız” diyordu ,”Ho Şi Minh” diyordu, “bizim modelimiz devrimci gençlik hareketi” diyordu inanıyorduk.
“Benim Kürtlüğüm, Bedirhan’lara, Barzani’lere (Talabani’lere) hiç benzemez, benim Kürtlüğüm aşiret ve serflik ilişkilerinden biraz kopmuş, aile çevresinde de olsa bir emek sürecine girmiş yoksul köylünün Kürtlüğüdür.” diyordu, inanıyorduk.
"Her zaman, bütün açıklığıyla, hasta insan, döküntü insan, yeteneksiz insan, tıkanmış insan asla PKK’lı olamaz” diyordu, inanıyorduk.
"İnsanlık tarihinden sökülüp gelen her türlü baskıya, haksızlığa, zulme, sürgünlüğe, eşitsizliğe karşı durmayı bilmek kadar, onun için kendini yeterli hale getirmeye, farklı kılmaya, özgür kılmaya, savaşılır ve başarılır kılmaya rehber, PKK’ deki sosyalist kişiliktir." diyordu inanıyorduk.
“T.C. gibi, emperyalizmin, Orta Doğu’ya, Orta Asya’ya, Kafkasya’ya, hatta Afrika’ya karşı bir Truva Atı olarak kullanmak istediği güce karşı, PKK’ nin Orta Asya'dan tutalım, Afrika’ya kadar en iyi savaşan bir güç olarak dikilmesi esastır,” diyordu inanıyorduk.
“Sömürgecilerin ve işbirlikçilerinin elinde, tekrar eski silaha, bin yıllık saldırı silahına tekrar sıra geldi. Kürt toplumunun geri özellikleri, mezhepler, tarikatlar eliyle çok yönlü parçalanmışlığı sonucu ‘din silahını bir kez daha kullanalım’ dediler. Zaten Özal tarikatçılığı, Evren’in dinciliği boşuna değildir. Böylelikle yayılmak, Türklüğe atılım kazandırmak isteniyor. Bu, eski ideolojik silaha sarılma, anlamına geliyor." diyordu inanıyorduk.
“Said-i Nursi, Şeyh Said, değişik tarikatlar, Nakşibendilik benzeri var ama bütün bunların milli bir çerçeveye çıktıklarını söyleyemeyiz. Çünkü hepsi aynı İslami emperyalist ekollerin ajan temsilcileri durumundadırlar. Bir İdris-i Bitlis Nakşidir. Yavuz'un ajanıdır. En son Barzaniler, Nakşidirler; güçlü ajan durumunu ifade ediyorlar. Bizzat devlet tarafından finanse edildiler.” diye ekliyordu, yerinde buluyorduk ve inanıyorduk.
“PKK'den çok rahatsız olan işbirlikçi çevreler kendisini Hizbullah adı altında yeniden militarize etmek istemiştir. Hizbullah’a destek ve güç verdiklerini biliyoruz.
Böylece ulusal kurtuluş savaşımız, en önemli ve sonuç alıcı bir döneme giderken, birdenbire, geleneksel işbirlikçilik, Türk İslami yayılma eğilimi ile İran İslami yayılma eğiliminin üçü el ele vererek tarihin gerçekleri ışığında başımıza musallat edilmek istenen bu "Hizbullah" maskesi altındaki tehlikeli, ajan, işbirlikçi, militarist örgütlenme -buna faşist de, düpedüz kelle avcıları örgütlenmesi de diyebiliriz- ortaya çıkarılmıştır.
Hizbullah, 70'li yılların MHP'sinin Kürdistanlaşmış biçimidir. Kürdistan Devrimine dayatılan İslami renkte, uluslararası İslami devrim geleneğini de, İran Devrimini de kullanarak biçim değiştirmiş MHP'dir.
KDP'ler biçiminde dayatılan ilkel-milliyetçiliğin MİT ile birleşmiş KDP'cilik olduğunu biliyoruz. Daha 1970'lerde bazı Kürt dernekleri eliyle bu dayatılmak istendi. DDKD, KUK, ÖY vb. bir sürü Kürt grupçuğu eliyle ilkel-milliyetçiliği egemen kılmak istiyor. Fakat Kürdistan devriminde ilkel -milliyetçilik teşhir ve tecrit edilmiştir.
Bunların çok çeşitli fraksiyonları çıktı. Ama en temel güçleri yine de Barzani-Talabani'ydi. Barzani'ye dayalı Özgürlük Yolu da günümüzde kendisine, sosyalist parti, diyor. Ekolü o güçlendirdi. Sömürgecilik, Rizgari, Ala Rızgari, KUK, KAWA vb. adlar altında etkili olmak istedi. Ama bunun esas kökü, feodal-aşiretçi güçlerdi. Bunlar bir de Türk milliyetçiliği ile irtibatlıydılar. Özellikle de Türk MİT'i ile irtibatlıydılar. Tüm bunlar, tutarlı yurtseverliğin, devrimci-yurtseverliğin gelişmesini elbirliğiyle boğmak istiyorlardı.” diye anlatıyordu ve
“PKK, bunlara karşı da çok tutarlı bir mücadele verdi. Bunların ağa-şeyh-aşiretçi güruhu teşkil etmeleri, öte yandan Kürdistan’ın sosyal temelinin emekçi olması gerçeği, 1970'lerin ortalarından itibaren bizim halkı kolay aydınlatmamıza ve bunları tecrit etmemize imkân verdi. Kısacası iki mücadele verildi. Bu iki mücadele hem Türk ve hem de Kürt ilkel-milliyetçiliğini, Kürdistan halkının içinde teşhir ve tecrit etti.” diyordu gene inanıyorduk.
“Özellikle ilkel-milliyetçiliğin işlemez hale getirilmesi, sosyalizm maskesi altındaki sosyal-şoven grupların safları bulandırmasının etkisizleştirilmesi anlaşılınca; egemen burjuva milliyetçiliği, 12 Eylül faşizmi, bu silahlarla artık Kürdistan UKM’ ne karşı, bunlara dayanarak mesafe alınamayacağını iyi biliyordu. Peki, elinde geriye ne kaldı? Tekrar eski silah! Bin yıllık saldırı silahına tekrar sıra geldi. Kürt toplumunun geri özellikleri, mezhepler, tarikatlar eliyle çok yönlü parçalanmışlığı sonucu ‘din silahını bir kez daha kullanalım’ dediler. Şimdi en gözükara bir örgüt olan Hizbullah olayı var.
Demek ki, ortada bulunan tarikatlara İslam tarikatları demek yerine, İslam maskesi altındaki gözükara, yüzükara veya kendisi kara, kısaca Karayüzler, Türk şoven örgütleri demek gerekir.” diyordu doğru buluyorduk.
Ve uzunca bir açıklama ile tarikat dinamiğinin Hizbullah örgütünün iç yüzlerini aşağıdaki şekilde deşifre eden Öcalan, yani “Nakşîcilerin, Süleymancıların, Nurcuların hepsinin para kaynağı bu rejim ve karanlık güçler değil mi? Türkse Türkler, Arapsa Araplar, Farssa İran veya solcu ise bilmem hangi güçler bu parayı ne için veriyorlar? Çok mu adaletten yanalar? Niye bu halka (Kürt halkına) yardım yok da, ulusal inkârcılara, milli gelişmenin hainlerine bu kadar para var? Meseleye böyle politik bakmak gerekiyor.
Kürdistan devrimi, tarihler boyunca işbirlikçilik yapmış ağa, şeyh ve aşiret reislerinin çıkarlarına darbe indirmeye ve onların etkilerini sınırlamaya başlamıştır. Bu, bunların sömürgecileri ve sömürgecilerin bunları yeniden bulmalarına neden olmuştur. Bir düğüm oluşturuyorlar; ağalar, sömürü ve etkilerini sürdürmek için, hem sömürgecilerle ve hem de tarikat ağalarıyla daha güçlü işbirliğine gidiyorlar.” diyerek daha da açıyordu, yerinde buluyorduk.
“Hizbullahın esas itibarıyla genel polis merkezleriyle, yerel tarikat merkezleriyle ve en başta da ‘Olağanüstü Hal Yönetimi’ ile ilişkisi vardır Kısaca Türk sömürgeci rejiminin kurumlarına, emniyet teşkilatına bağlı olduğunu görüyoruz. Hizbullahçılığın yerel işbirlikçi çevrelerle bağları çok somuttur.
Sonlarının geldiğini gören Kürt işbirlikçileri, Hizbullahın yardımcılarıdır. Hizbullahın içinde her örgütte olduğu gibi inanmış insanlar da vardır ama azınlıktır.
Açıktır ki, özel savaş yönetimi Hizbullahçıları satın alıyor ve ‘yakalandığın zaman seni gizlerim’ diye teminat veriyor.
Polisin oyuncakları düzen savaşı veremez. Yurtsever katletmek, Türk devletine yardım etmek, halkı kafa karışıklığına itmek istiyorlar. Polisin elindeki Hizbullah iktidar savaşı vermiyor, iktidarın elinde bir piyondur. Polis hangi rejimin hizmetindedir? Açık ki Amerika’nın ve Siyonizmin hizmetindedir. Bunlar çokça anti siyonist geçinirler ama mevcut rejim islamizmden daha ziyade siyonizmi temsil ediyor.
İsrail Cumhurbaşkanı Herzog ne söyledi: ’Siz Kürtlere ne yapıyorsanız biz onaylarız; siz de, biz Araplara, Filistinlilere ne yapıyorsak onaylayın.’ dedi. Bu saldırıyı Herzog’un emriyle Türklük yürütmüyor mu?
Çok açıktır ki Hizbullahçılık, siyonizmin de, en az Türk faşizmi, Kemalizmi kadar uşağıdır. Kemalizme ve resmi ideolojiye karşıyız, diyorsunuz ama onların himayesinde savaşmak, onların uşağı olmak anlamına gelmiyor mu? Şimdiye kadar bir tek Siyonistin burnunu kanattınız mı? O halde Türk rejimini, Kemalizmini besleyen, Siyonizm ise sizi de besleyen Siyonizmdir. Dolayısıyla siz, dolaylı yoldan da Siyonizmin uşağı oluyorsunuz.” dedikten sonra;
“En büyük anti-siyonizm, anti-emperyalizm PKK'nın yönlendirdiği harekettir!” diyordu inanıyorduk.
Bütün bunları söyleyen Öcalan’ın şimdi dedikleri çok farklıdır, 180 derece farklıdır. Hepsi gözümüzün önünde söyleniyor. Duran Kalkan Öcalan’ın açtığı kapıyı daha da açarak, daha yeni vaaz etti ki “Hizbullah ile sorunları yok” muş; hatta “Kürt gençleri Hizbullah ile birlikte hareket edebilir“ miş! Artık ABD emperyalizmi en büyük “dost”ları ve “müttefik”leri ama bu “dost”luğun yüzü suyu hürmetine olsa gerek, bir o kadar da ABD emperyalizminin bölgedeki kirli savaşının “azaplar”ı olma konumlarını içlerine sindirebilmektedirler!
Ve şimdi Öcalan artık “onursal” önderdir ve Kandil ise liderliğini ilan etmiştir. Bu duruma, A. Öcalan’ın “karizması çizilmiştir” diyenler çok ve her yerde bu konuşuluyor; torba olsa büzersiniz ama olmuyor işte! Ve Öcalan’ın karizması çizilirken Karayılan’ın sesinin sertleştiği duyuluyor. “Onursal başkan” Öcalan, “silahsız çıkın” ve ayrıca “hemen çıkın” talimatları veriyor ama bir tarafa atılıyor; bundan çok emin olunduğunu, dolayısıyla RTE’ nin bütün Türkiye’ye “silahları olduğu gibi bırakıp gidecekler” dediğinden anlıyoruz; ancak böyle olmadığını görüyoruz, kör değilsek tabii; silahsızlanma için, hapishanelerin boşaltılması şartı getirilmiştir. Öyleyse, Öcalan’ın, Erdoğan’ın ve çıkış gerçekleşirse Barzani’nin işleri zordur, bu çok net olarak görülüyor.
Diğer yandan tarihin ileriye yönelik akışı, zaman zaman gerilese de, sağa sola kaykılsa da, son tahlilde tarihin bir doğrusal ilerleme mekanizması var; bu anlamda tarih ilerleyemezse sıkışıyor; bugün Türkiye coğrafyası, gericiliğin yüksek baskı ve kuşatması altındadır, sıkışmıştır ve genişleme zorunludur. Sıkışmayı da, genişlemeyi de görebiliyor, hissedebiliyoruz! Bu sıkışmadan doğacak genişlemenin üzerinde ve içinde biriken toplumsal güçlerin de genişlemeye başladığını görüyoruz.
İşte bu güçler, sıkışmaya neden olan yüksek ve tarihin gerisine yönelen gerici baskının kuşatmasını parçalayacak ve tarihin ilerleme çizgisini doğrusal yörüngesine sokacak olan tarihin biriktirdiği nesnel güçlerdir.
Ve biz biliyoruz ki her sıkışma genişlemeye gebedir ve bu sıkışma önlenemezse, genişleme durdurulamaz, genişleme durdurulamazsa patlama kaçınılmazdır. Patlayarak ortaya çıkan genişleme ise önünde durulması zor bir güçtür. Her patlama yeni bir tarihtir ve önümüzde Türkiye’nin bölünme tarihini görüyoruz, bu bölünmenin anlamının bölüşüm olduğunu dolayısıyla Türkiye tarihin belki en büyük “primitif akümülasyon”unun ifadesi olacağını daha önce vurguladım, buradan hareket ederek daha ileri gidenler, Türkler ile Kürtlerin artık bir arada yaşamasının mümkün olmadığını, ancak çok sessiz, söylüyorlar; bu sessizlikten toprak vermenin de almanın da çatışmasız olmayacağını düşündüklerini anlıyoruz.
Diğer yandan bu, tarihin önümüze koyduğu ve diyalektiğin yasalarına bağlı kalarak net olarak çözümleyebileceğimiz gerçeklilkleri, tepesi taklak etmeye memur edilmiş bazıları, Öcalan’ın kendisi ile Gramschinin hapishanede yazdıkları arasında korelâsyon kurarak, hapishane günlükleri misli derlediği ve kitaplaştırdığı yazıları ile benzeştirdikleri “kaos aralığı” veya “Kontradieff dalgaları” ile diyalektiği Hegel’in de gerisinde bir alana çekmeleri, böylece de tarihsel –toplumsal gelişmenin önüne içinde “zor” olmayan ve bu “kaos aralıklarını” tedrici bir siyasal müdahale ile yöneterek sosyalist devrime gerek kalmadan, sosyalizmin, sözde bir “üst” ama gerçekte ilkel bir versiyonuna, yani modern olduğu kadar ilkel olan bir “komün” düzenine geçilebileceği fikrini pompalayıp durmaktadırlar.
Öcalan da bundan söz etmeyi, böylece “devlet”ten kurtularak, ”devlet”siz bir toplumsal düzen kurulabileceğine atıfta bulunmayı ama bunun için de bir zaman aralığından söz etmemeyi aksine bunun neredeyse sonsuza kadar sürecek bir mücadelenin konusu olacağını, yani eski bayatlamış hikâyeyi Öcalan’ca tekrarlayarak felsefi bir tonda cümle halklara ilan etmeyi artık pek sevmektedir; o da, toplumun kerte kerte ikna edilmesi ve alıştırılması ile bir üst topluma ki buna Dühringvari saçmalıkların tekrarlanması, yani “aynı zamanda hem bireysel hem de toplumsal mülkiyet” karışık uydurmacasının tekrarlanması da diyebiliriz (bu arada her halde eski düzenin, bu düzenlerini sonsuza kadar sürdürmekte kararlı olan sahipleri, bu karışık uydurmaca uyarlarına gelmese bile, bunu öyle uzaktan seyredecekler diye düşünmektedirler ve sık sık Paris Komününe atıfta bulundukları halde, Fransız burjuvazisinin bir adım öncesinde düşman oldukları ile ittifak kurarak Komünarlara uyguladığı şiddeti ve elbette bunu, komüncülerin tam da şimdi felsefi tonda önümüze sürülen, eski düzenin sahiplerinin “zor”mekanizmasını, yani “devlet”ini, parçalamadan ve kendi “zor” mekanizmasını kurmadan, komünü koruyacaklarını zannettikleri için yapabildiklerini hatırlamak istememektedirler), geçilebileceğini yüzlerce sayfada kurduğu ve Gramschi’ye öykünerek felsefi cümlelerle vaaz etmekten bıkmamaktadır.(*)
Bu günün “sol” gömlek giymiş kapitalist yolcularının, Öcalan’vari felsefi vaazlar ile çiftleştirdikleri ve Marx’a uydurmaya çalışmayı ihmal etmedikleri sözleri; Dühring’in, üstelik Marx’ın henüz söylemediği sözlerini kanıt göstererek, Marx’ın, toplumsal devrimin, toprak ve emek tarafından yaratılan üretim araçlarının ortak mülkiyetine dayanan bir toplum kuruluşunun zorunluğunu, Hegel’in yadsımanın yadsınmasına başvurmadan tanıtlayamaz ve sosyalist teorisini dinden alınmış bu gülünç andırışma üzerine dayandırarak gelecekteki toplumda, kaldırılmış çelişkinin üstün Hegelci birliği olarak, aynı zamanda hem bireysel, hem de toplumsal bir mülkiyetin egemen olacağı sonucuna vardığını vaaz etmesine ne kadar benziyor!
Her şey açık! Öcalan’ın, dün dedikleri de açık! Bu gün dedikleri de açıktır ve Duran Kalkan’lar bu açıklıktan girerek Hizbullah ile İttifak’a kapı açıyorlar, Altan Tan’lar da, S.S. Önderler de, aynı açıklıktan giriyorlar ve buradan devrimci renklerin budanmasına meşruiyet alanı sağlamaya çalışıyorlar, bazıları da bu alanı, dinsel alana saygı temelinde genişletiyor.
Daha önce de vurguladım, ittifak böyle gelişiyor ve gerici Kürtler ile gerici Türklerin ittifakının geliştirilmesi böyle yürüyor.
Yani Kürtler, 30 yıllık bir savaşın sonunda, geldiler geldiler bir karanlığın içine girdiler; burada kalırlarsa önlerini hiç göremeyecekler ve başkasının gözlerine mahkûm olacaklar!
Başkası mı? Bu ise çok net görülüyor, ABD emperyalizmidir; onun gözleri ile bakanlar hep hüsrana uğramışlardır; diğer yandan bu karanlıkta Öcalan, içini dolduramayacağı rüyaların esiri olup, ABD’nin dostluğundan medetle, AKP ile yapacağı herhangi bir anlaşmanın geçerliliği olabileceğini düşünerek hazırlık yapıyorsa, bunun gaflet ve dalalet olduğunu düşünenler çoktur ve bu da kaçınılmazdır!
Peki, burada mıyız? Göreceğiz!
Peki neredeyiz? Bunu görüyoruz; karanlık yolların birleştiği noktanın tam ortasındayız. Kürt ve Türk halkı, bu karanlıkta ilerlemeye ve ilerlerken birbirine çarpmamaya çalışarak, ilerici renklerini koyulaştırıyorlar; ayrıca bu karanlığın ortasında, Öcalan’ın gördüğü rüyalar ile diğer liderlerin gördüklerinin örtüşmediğini görebiliyoruz. Daha açıkçası, artık Apo onursal önder, Karayılan işbaşındaki başkandır! Bu netlikle görülüyor. Karanlık yolların kesişmesi ise değişmiyor. Ancak bu, ilericilerin de işini kolaylaştırıyor. Tarihin ileriye doğru akışı da kolaylaşıyor, sıkışma ileriye doğru genişleyerek, karanlığı dağıtacak güçleri biriktiriyor; patlamadan da, patlayarak da olsa genişlemeye karanlığın dayanamayacağı görülüyor. Karanlığa sahip çıkanlar, bunu daha çok görüyorlar; bu nedenle daha çok karanlık biriktirmek istiyorlar.
Karanlığın dışında kalanlar ise, karanlığın hücum halinde ama kendi içine doğru büyüdüğünü görüyorlar; öyleyse gördükleri, karanlığın “zor”unun, aydınlığın genişlemesini, tarihin ilerleme çizgisinin yörüngesinde ilerlemesini, bu kendi içine birikerek yarattığı zor ile durduramayacaklarıdır! Diyalektik böyle gösteriyor; tarihin sıkışması, daha önce yadsınanı bir üst noktaya ve oradan başka bir üst noktaya yükseltmek üzere yadsır ve yadsınan karanlık ise, yadsıyan aydınlık olacaktır.
Gelişmeye Hegel’in kaba diyalektiği ile bakanlar, diyalektiğin bakıldığı gibi kalmadığını, yani Hegel’in kaba diyalektiğinin güzel bir diyalektiğe, Marx ve Engels’in diyalektiğine dönüştüğünü göremiyorlar; kaba materyalizmde kalanlar ve yine yeniden ona sarılanlar, hem diyalektiğin geliştiğini ve hem de hiçbir devrimin birdenbire olmadığını, geçmişinden su geçirmez bölmelerle ayrılmadığını göremiyorlar. Onlarca yılın, ilk bakışta sanıldığı gibi, pek de sakin olmadığını örnek olsun otuz yıldır süren Kürt hareketliliğine bakarak, Türkiye’de her şeyin süt liman olmadığını göremiyorlar; küçük, sıradan, ürkek damlaların sessizce biriktiğini, büyüdüğünü göremiyorlar; dolaysıyla diyalektiğin en önemli yasalarından biri olan ve bütün devrimleri anlamanın tek anahtarı olan nicel birikimin, nitel değişikliğe dönüşmesi yasasının önemini kavrayamıyorlar.
Dahası var, bu yasayı dudak ucuyla dillendiren kapitalist yolcular, Engels’in suyun buharlaşma örneğinde takılı kalarak, suyu buhara dönüştürmek için ısrarla ateşin altını körüklemek gerektiğini hatırlamak ve hatırlatmak istemiyorlar. Böyle olunca, yani ateşi eksik bırakınca, birikimi sağlayamayınca tarihin mahkûm edemeyeceğini göremiyorlar! Ateşi söndürenlere, birikimi burjuvaziye hediye edenlere tarihin en büyük mahkûmiyeti vereceğini akıllarına getirmiyorlar! Her devrimin bir birikimden doğduğunun, her birikimin biriktiği ortamın izlerini taşıyacağının ve bu izleri kazıyabilmek için bir şiddet dönemine, bir “zor”a ihtiyaç olacağının, hem teorik olarak ve hem de özellikle Sanayi devriminin öğretici deneyimi ile yasalaştığını, artık eğilip, bükülemeyeceğini göremiyorlar ama huylarından ve kapitalist yolculuklarının gereği olarak görevlerinden de vazgeçemeyerek, eğip bükmek için çabalarken komik durumlara düşüyorlar!
Bu komiklikler, gelişme kapısının kapanması, hareketsizlik ve hareketin önünün tıkanmasının sonucu oluyor; bütün güzelliklerin sonu ve tüm çirkinliklerin başlangıcı buradadır; her türlü dedikodu, iki yüzlülük, sahtekârlık ve kokuşma buradan fışkırıyor; komiklikler saman tadında ve ucubeyi andırıyor! Böylece, küçük burjuvazinin en başından kokuşması ve kokması kaçınılmaz oldu; bu, kısırlığı doğurdu; derindeki nesnelliklerin işaret ettiği elverişli ortam görülemez oldu; böylece Türkiye’nin ilerici-devrimci hareketini gıdım gıdım ve artarak burjuvazinin peşine takmak isteyenler başarı kazandı; bu kazanımı gören bütün kapitalist yolcular bu noktada toplandı; bütün devrimciliği ve ilericiliği, arada bir “yaşasın işçi sınıf”, ya da “Yaşasın sosyalizm” veya “Yaşasın enternasyonalizm” demeye ve senede bir gün “haydi 1 Mayısa diye bağırıp Taksim’de deşarj olmaya indirildi; Taksim yasaksa, bu yasak kapıyı iterek geriye doğru kaymak en büyük devrimcilik sayıldı! Böylece, yaratamamanın, üretememenin, biriktirememenin ve birikenleri yönetemenin hastalık üreten ortamı her tarafı sardı!
Ancak bunun, yine diyalektik gereği, başka ve zıt bir yüzü de ve kaçınılmazlıkla oluştu!
Marx 1848 devrimlerini çözümlerken ortaya çıkardı, yenilginin geliştirici olduğunu vurguladı; Türkiye’de 12 Mart ile bunu gördük, bu büyük yenilginin hastalıkların bir bölümünü ortaya çıkardığını da gördük; ardından, devrimci hareketin burjuvazinin peşine takılması ile daha büyük bir yenilgi oldu. Ancak bunlar, bu günü kurtarmak için, yarından vazgeçmenin, artık kurtarılmak istenilen bugünden de yoksun demek olduğunu ortaya çıkardı! Bu yenilgiler, tüm hastalıkların ve çirkinliklerin kaynağının gelişememek olduğunu pek güzel ortaya koydu!
Dahası, gelişmek için mutlaka yeni bir dünya istemek gerektiğini ve mutlaka, hangi gömlek giydirilirse giydirilsin, bugünkü dünya ile yetinmemek gerektiğini gösterdi; tek hedef olarak, güzeli doğurtmayı hedef almadan, hiçbir hastalıktan kurtulmanın mümkün olamayacağını gösterdi! Arkasından 12 Eylül geldi, bu hastalıklara hastalık kattı, kalıcı yaptı! Uzun sürdü ve hastalıklar müzminleşti; ancak hastalıkların varlığı daha da net olarak görüldü! Her yenilgide olduğu gibi, 12 Mart’ta olduğu gibi, bu yenilgi, bir takım müzmin hastalık ve çirkinlik mikroplarını burjuvazinin kampına bıraktı. Gelişmenin önündeki engellerin ne olduğunu açıklıkla sergiledi.
Böylece hepimiz, akıl taşıyanları kastediyorum, yenilginin aynı zamanda gelişmenin tohumlarını taşıdığını gördük; bütün bu hastalık ve çirkinlik mikroplarına karşın ve bunları burjuvazinin laboratuar ortamında çoğaltmasına ve her tarafa yaymasına karşın, yeni bir dünyayı ve sadece bunu, vazgeçilmez bir hırs ile isteyenler, gelişmek zorunluluğunu, bunun için değişmek ve değiştirmek gereğini duyanlar öne çıktı!
Geride kalanlar, hastalıktan muzdarip olanlar yanında, bu hastalıkları burjuvazi adına yaymaya gönüllü olanlar oldu ve işte yenilgi, tıpkı kirletilen denizin, dibindeki hastalıklı ve çokça çürümüş organizmaları kıyıya vurması gibi, bu gönüllü hastalıklı ve hastalık yayan yaratıkları açığa çıkardı! Ateşi eksik edenlerin, birikimi sağlamayanların, hatta önünü kesenlerin, dahası ateşi söndürenlerin, birikimi burjuvaziye hediye edenlerin bu hastalıklı ve hastalık yayan yaratıklar olduğunu gösterdi!
Artık buradayız ve çok daha açıklıkla görebildiğimiz bir noktadayız! Ve bu noktadan, daha önce yadsınmış olanın yadsınmasının, kaçınılmaz olduğunu ve bu kaçınılmazlığın önündeki engellerin kendiliğinden aşılamayacağını hepimizin biliyor olmasına rağmen, bu hastalıklı yaratıkların, bu hastalığı yaymaya memur edilmiş kapitalist yolcuların, bunu görmezden geldiğini, göstermemek için elli takla attığını görebilmek artık çok daha kolay olmaktadır!
Bu engelleri tarihin çöplüğüne atıp, tarihin sıkışmışlığının yarattığı kaçınılmazlıktan doğacak olan özgürlüğün önünü açacak iradenin, bu sıkışmanın genleşme demek olduğunu bilen ve görenlerin biriktirerek ve bu sıkışma ile kendiliğinden birikenleri de aynı yerde toplayarak oluşturduğu güç ile ortaya çıkacağını; böylece karanlığı yadsıyıp, aydınlığı bu topraklara getirecek olan güçleri yöneten iradenin bu olacağını ve böylece de, tüm çıplaklığı ve kokuşmuşluğuyla açığa çıkan, kıyıya vuran hastalıklı mikrop taşıyanların bu iradenin karşısında karanlıkla birlikte tarihin en derin çukuruna gömüleceğini görenlerin hızla birikeceğini ve genişleterek ilerleyeceğini görmek, duyumsamak artık çok daha kolaylaşmıştır!
Öyleyse kayıkçı kavgasını, karanlığın içine hapsedilerek sürdürülen kör dövüşünü, bu anlamda empatik ve sempatik kavgacıkları bırakarak, ”karanlık mı yoksa aydınlık mı?” diye sorup, herkes yerini belirlemelidir. Gerisi bu belirlemeden sonra gelecektir ve sosyalistler için ilerletici olan ile geriletici olan bellidir ve hep ilerletici olandan yana irade göstermişler ve göstermelidirler!
Kürt halkının kendi kaderini tayin hakkını özgürce belirlemesi için mücadelesi ve buna yürekten destek vermek de ilerletici olanın içindedir! Ancak, Kürt halkını, ABD emperyalizminin dinci, gerici, ilkel ve itaatkâr bir Kürt devletine mahkûm etme çabası, dolayısıyla Kürt halkını ABD emperyalizmine teslim etme çabası gerici ve gerileticidir!
Buna devrimcileri alet etmek, bu gericiliği ve gerilemeyi, Kürt halkının kaderini özgürce tayini diye yutturmak ise hiçbir ilerici, devrimci için mümkün değildir. Bunu akıl taşıyan hiç kimse yutmaz demek istiyorum! Dolayısıyla bu gerici yönelişe ne Kürt ilericileri ve devrimcileri ne de Türk ilericileri ve devrimcileri izin verir!
Öyleyse nihai hedefe giden yolun da karanlığın içinde değil, aydınlık içinde genişleyeceğini herkes bilince çıkarmalıdır. Bu ne aşamacılıktır, ne ulusalcılıktır, ne de kaba materyalistçiliktir; ama karanlığa karşı aydınlık bir alan için birikenlerin belirleyici olacağı gerçekliği açıktır. Bu gün tarihin önümüze koyduğu ve yaşadığımız canlı gerçekliğin üzerindeki olguların işaret ettiği nesnellik budur. Bu aydınlık alan, üzerinde en kolay örgütlenilebilecek, ayrışılabilecek, en özgürce mücadele edilerek, yani sınıf savaşı en serbest biçimde sürdürülerek ilerlemenin güçlerinin örgütleneceği ve elbette artık tarihsel olarak gerici kalan ve geride kalan toplumsal yapının aşılarak, tarihsel olarak da toplumsal olarak da ilerideki bir üst birliği kurmaya en yakın ve en yatkın alan olacaktır. Tarihin gerisindeki, karanlık bir alanda daha ilerisini ve daha yükseğini, ne görmek mümkündür, ne de bir ve aynı olan güçleri bu karanlık ve hastalıklı, kokuşmuş alanda biriktirmek ve ne de tutabilmek mümkündür!
Gericiliğe karşı ilericilik, hangi sınırda olursa olsun, tarihi hızlandıran ve ezilenleri, sömürülenleri nihai kurtuluşuna yakınlaştıran en temel yaklaşımdır ve bu gün sadece Türkiye değil, ABD emperyalizminin sinsi oyunları ile karşı karşıya olan bütün dünya, hem tarihsel gericiliğin ve hem de dinsel gericiliğin, yobazizm diyoruz, saldırısı ve kıskacı altındadır; öyleyse ilericilik, aynı anlama gelmek üzere aydınlanmacılık, ezilen ve sömürülenlerin, dünyanın ezici çoğunluğu olan çilekeş insanlığın, kendine yabancılaştırılan insanoğlunun insanlığını kazanmasının ve yükselmesinin ve de nihai kurtuluşunun en başı ve belirleyenidir; buradan gerisi karanlıktır, yani dinsel ve tarihsel gericiliğin tam egemenliğidir: Bu eşiği ileriye doğru atlamadıkça, ne sosyalist mücadelenin, ne demokratik mücadelenin önemi kalacaktır; daha doğrusu, aydınlık için mücadele edecek güçler bile zor bulunacakken, demokratik ve sosyalist mücadelenin güçlerini oluşturmak mümkün olmayacağı gibi, önceliği de söz konusu olmayacaktır.
Bunların hepsi, eninde sonunda ekonomik durumun belirleyiciliğine bağlı olan bir siyasal zor ile bağlıdır! Bu da, bugünün verili zaman ve koşullarındaki ekonomik durumun belirleyiciliğine karşı, yani yıkılma eşiğinde olan ekonomik durumu bu yıkımdan kurtarmak için, düzenin sahiplerinin her ne şekilde olursa olsun, bir “zor”dan başka bir şeye başvurmazlarsa ekonomik yıkımdan kurtulmalarının da, yani ekonomik durumu ve onun kaçınılmaz evrimini dönüştürmelerinin de ve elbette siyasal olarak egemenliklerini devam ettirmelerinin de mümkün olmayacağı anlamındadır; ama siyasal zor, ekonomik durumun ve onun kaçınılmaz evriminin belirlediği yöne tabi olursa, tarihin ve toplumsal gelişmenin ilerletici yönüne tabi olursa, bu anlamda eski toplumun bağrından fışkıracak olan yeni toplumun ebesi olacaktır ve işte o zaman eskimiş, tarihin gerisinde kalmış, hatta ölmüş olan siyasal biçimleri yenerek ve parçalayarak, ileriye doğru bir gelişme ve yükseliş kaçınılmaz olacaktır. Gerisi, onca öncülün görerek pişirmeye çalışmasına rağmen hâlâ ham kalan bir hayaldir; sömürerek veya primitif akümülasyonla edindiği zenginliklerini kaybeden mal mülk sahibinin, kendisini hep ve hiç bıkmadan ve de uyurken de uyanıkken de darı ambarında veya hazine adasında görmesi misli bir hayaldir!
Öyleyse Kürt gericiliği ile Türk gericiliğinin ittifakına karşı İlerici Kürtler ile İlerici Türklerin birliğini koymak yerinde ve kaçınılmazdır!
Ancak böyle Kürt halkının yükselişinin durdurulması durdurulabilir! Kürt halkının karanlığın içine hapsedilmesi önlenebilir! Tarihin nesnel akışının ilerletici gücü yerine oturtulabilir!
Ek(*) ”Ulus devletçilik, son dört yüz yılın insan
zihnini yoğuran ve yeniden şekillendiren modern olgularının başında
gelmekteydi. Kapitalizm gibi toplumsal doğanın uzun süre dayanamayacağı bir
sömürü sistemi onun sayesinde mümkün olmuştu. Sosyalizme yönelirken, aslında bu
canavarların en büyüğünden kurtulmak istemiştim. Fakat aynı canavarın
sosyalizmi de tahakkümü altına almış olması beni yanıltmıştı. İmralı’nın en
büyük yararı, bu gerçeğin farkına varmamı sağlaması oldu. Gramsci’nin de
kavramaya oldukça yaklaştığı bir hakikatti bu.
Çok büyük bir cesaretle ulus devletle bağlantılı tüm sistemi reddetmek asla toplumculuktan kopmayı ifade etmediği gibi, ona hakikat payı oldukça büyümüş bir paradigma ve yöntemle yaklaşma anlamına geliyordu. Kapitalist moderniteyi bu çerçevede kavramlaştırmaya çalışmam zor olmadı.
Alternatif modernite kavramı olarak demokratik moderniteyi kavramlaştırmak diyalektik gereğiydi. K. Marks’ın, Hegel’in diyalektik metafiziğini diyalektik materyalizme dönüştürmesi gibi, ben de kapitalist moderniteyi demokratik moderniteye dönüştürmeye çalışmıştım. Sonuçları elbette tarihsel akışla belirginlik kazanacaktı. Kapitalist sisteme ne kadar yanıt verdiği tarihsel materyalizmin bu yeni yorumunun işi olacaktı…
…Kürdistan’da demokratik ulus inşacılığı, hem kuram hem de pratik açıdan üzerinde yoğunlaşmayı ve dönüşüm geçirmeyi gerektiren Kürt varlığı ve özgür yaşamının yeni tarihsel ve toplumsal ifadesidir.
Kendini gerçek aşk derecesinde adamayı gerekli kılan bir hakikati ifade etmektedir. Bu yolda hiçbir sahte aşka yer olmadığı gibi, sahte yolcusuna da yer yoktur. Bu yolda insanlık tarihinden olumlu anlamda süzülmüş bal kıvamında gerekli olan ne varsa onun yolcusuna sunulmuştur.
Bu yolda demokratik ulus inşacılığının ne zaman tamamlanacağı gereksiz bir sorudur. İnsanlık durdukça tamamlanamayacak bir inşadır söz konusu olan. Evrende kendini her an yaratan varoluşlar kadar, insanın kendi kendisini özgür bilinçle her an yaratan bir varlık olması gibi, demokratik ulus inşacılığı da kendini her an yeniden yaratma özgürlüğüne sahiptir.
Toplumsallık açısından ne bundan daha iddialı bir ütopya ne de bir gerçeklik söz konusu olabilir. Kürtler, tarihsel ve toplumsal gerçekliklerine de uygun olarak, demokratik ulus inşacılığına güçlü bir biçimde yönelmişlerdir. Zaten inanmadıkları ve etkisine de zoraki olarak girdikleri ulus devlet tanrısından zihnen kurtulmakla kaybetmemişler; ağır bir yükten, hem de kendilerini imhanın eşiğine getiren bir yükten kurtulmuşlardır. Buna karşı demokratik ulus olma imkânını kazanmışlardır. Kıymeti ne denli bilinirse o denli değerli olan bir kazanımdır bu…”
(“Kürt Sorunu ve Demokratik Ulus Çözümü” adlı kitaptan-İmralı-2012-Öcalan)
Fikret Uzun
12 MAYIS 2013
Çok büyük bir cesaretle ulus devletle bağlantılı tüm sistemi reddetmek asla toplumculuktan kopmayı ifade etmediği gibi, ona hakikat payı oldukça büyümüş bir paradigma ve yöntemle yaklaşma anlamına geliyordu. Kapitalist moderniteyi bu çerçevede kavramlaştırmaya çalışmam zor olmadı.
Alternatif modernite kavramı olarak demokratik moderniteyi kavramlaştırmak diyalektik gereğiydi. K. Marks’ın, Hegel’in diyalektik metafiziğini diyalektik materyalizme dönüştürmesi gibi, ben de kapitalist moderniteyi demokratik moderniteye dönüştürmeye çalışmıştım. Sonuçları elbette tarihsel akışla belirginlik kazanacaktı. Kapitalist sisteme ne kadar yanıt verdiği tarihsel materyalizmin bu yeni yorumunun işi olacaktı…
…Kürdistan’da demokratik ulus inşacılığı, hem kuram hem de pratik açıdan üzerinde yoğunlaşmayı ve dönüşüm geçirmeyi gerektiren Kürt varlığı ve özgür yaşamının yeni tarihsel ve toplumsal ifadesidir.
Kendini gerçek aşk derecesinde adamayı gerekli kılan bir hakikati ifade etmektedir. Bu yolda hiçbir sahte aşka yer olmadığı gibi, sahte yolcusuna da yer yoktur. Bu yolda insanlık tarihinden olumlu anlamda süzülmüş bal kıvamında gerekli olan ne varsa onun yolcusuna sunulmuştur.
Bu yolda demokratik ulus inşacılığının ne zaman tamamlanacağı gereksiz bir sorudur. İnsanlık durdukça tamamlanamayacak bir inşadır söz konusu olan. Evrende kendini her an yaratan varoluşlar kadar, insanın kendi kendisini özgür bilinçle her an yaratan bir varlık olması gibi, demokratik ulus inşacılığı da kendini her an yeniden yaratma özgürlüğüne sahiptir.
Toplumsallık açısından ne bundan daha iddialı bir ütopya ne de bir gerçeklik söz konusu olabilir. Kürtler, tarihsel ve toplumsal gerçekliklerine de uygun olarak, demokratik ulus inşacılığına güçlü bir biçimde yönelmişlerdir. Zaten inanmadıkları ve etkisine de zoraki olarak girdikleri ulus devlet tanrısından zihnen kurtulmakla kaybetmemişler; ağır bir yükten, hem de kendilerini imhanın eşiğine getiren bir yükten kurtulmuşlardır. Buna karşı demokratik ulus olma imkânını kazanmışlardır. Kıymeti ne denli bilinirse o denli değerli olan bir kazanımdır bu…”
(“Kürt Sorunu ve Demokratik Ulus Çözümü” adlı kitaptan-İmralı-2012-Öcalan)
Fikret Uzun
12 MAYIS 2013
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder