KUDÜS BAHANE, BOP’UN- BİP’İN LABİRENTLERİNDEKİ TIKANIKLIĞI AŞMAK ŞAHANE

KUDÜS BAHANE, BOP’UN- BİP’İN LABİRENTLERİNDEKİ TIKANIKLIĞI AŞMAK ŞAHANE

Weitling üzerinden gerici sosyalizmin Türkiye şubesi olarak atıp-tutan Fırtına Kuşu maskeli zevat, yine Marx ve Engels düşmanlığı kusmuş ve ama asıl yaptığı semitizm olmuştur; diğer dediklerinin kendisi için de hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur, her fırsatı değerlendirip, Marx ve Engels’e saldırma misyonunu, herhalde Kürtlerin yine yeniden Marx’a dönmesi ihtimalinden korktuğu için üstlenmiş olsa gerek; ama korkmasın, bir kez devrim kapısından dönen hiç kimse tekrar geriye, devrim kapısına dönmez; bunun için, uyduruk devrimler icat edip, kendilerini değil, kandırdıkları Kürt halkını ve devrimcilerini avutmaktadırlar; yani kandırmaktadırlar demek istiyorum; fakat bunu yaparlarken, artık Kürtler, sosyalist olmaktan söz etmiyorum, devrimcisizliğin dibini bulmada rekora koşmaktadırlar.

Farkındadır, değildir, bilinçlicedir, bilinçsizcedir bunu bilemem ama yaptığı, son tahlilde gittikçe keskinleşme eğilimi ve hareketi içinde olan sınıf kavgasının üzerini örtmek, akıllardan uzak tutmaktır. Bu bölgenin, ABD-AB emperyalizminin yenidünya düzeninin kalbinin attığı coğrafyadır; bu anlamda ABD-AB emperyalizminin, içinde İsrail de var elbette, hem çaresi ve hem de çaresizliğidir.

Ama bu geniş coğrafya, yer altı yerüstü zenginlikleri yanında tarihi de zenginliklerle dolu olan ve antiemperyalizm ile antisiyonizm’in son derece derin ve geniş bir kapsama alanı olan bir çileli coğrafyadır ve artık emperyalist oyunlar eskisi gibi sağlam dikişlerle kurulamıyor; velhasıl, yenidünyacı emperyalizm burada yenilgi üstüne yenilgi alıyor; en azından ağız tadıyla bir zafer kazanamıyor!

Işid mi?

O zaten ABD emperyalizminin kendi çocuğudur ve onun üzerinden ABD emperyalizminin de Kürtlerin de bir zaferi yoktur; ABD emperyalizminin çocuğu Işid’i, gene ABD emperyalizminin silahlarıyla püskürtmek bir devrim de değildir; çünkü zafer, hele devrim, bunun önündeki müzmin düşmanlarla dostluk ya da ittifak kurarak olmaz.

Velhasıl bu bölgede kırk yıllık “Büyük Kürdistan” rüyası, artık emperyalizmin telaşını ve çaresizliğini ve elbette korkusunu yansıtan bir kâbusa dönüşmektedir; öyleyse, burada keskinleşen sınıf kavgası, bu coğrafyayı, halklarını, Ermeni soykırımı da neymiş, Pontuslu Rum katliamı da neymiş, dedirtecek denli kan gölüne de çevirebilir, bir ulusal, sınıfsal kurtuluşun şafağına da götürebilir; işte bu “KUDÜS” vaveylası, bunu örtülemek, önünü almak içindir; eski oyunu tekrarlamak içindir; insanların aklını “KUDÜS”e takmak içindir.

Ama aklı olanlara, bir kez daha, pratik olarak, “KUDÜS” ün mudüsün bahane, emperyalizmin ve Siyonizmin çıkarlarının şahane olduğunu ve karşısında, bu coğrafyada yaşayan ve her an sınıfsal bir kine dönüşecek olan oldukça deneyimli bir öfke içindeki mazlum halkların da vazgeçilmez tarihsel ve sınıfsal çıkarları olduğunu göstermektedir; demek ki bu çıkarları için bu coğrafyadaki halklar, pek de edilgin değiller ki, bu coğrafyadaki emperyalist-siyonist oyun, emperyalizmi şöyle adamakıllı mutlu edecek sonuçları doğuramıyor; elbette belli mesafe ve kazanımlar elde ediyor, ama çok pahalı bir fatura ile karşı karşıya bırakacak denli sürekli patinaj yapıyor; bir türlü rüyasını tamamına erdiremiyor.

Bu bölgedeki operasyonun, bir bankanın kasasını soymak için yapılan ya da mesela bir terörist saldırı için yapılan operasyon ile pek bir farkı yoktur; öngörülen zamanda operasyon tamamlanamazsa, bu operasyonu bastırmak için hazırlanan karşı operasyonlar işi bozar, bozuyor; işte bu bölgedeki emperyalist-siyonist operasyonun işi de tıkırında değildir, zaman uzamış ve daralmış, iş önemli oranda bozulmuş, büsbütün bozulma riski kapıdadır!

Demek ki bu yenidünyacı emperyalist iş, tarihin mantığına toslamıştır.

Bu coğrafyada mesele “Büyük Ortadoğu” ise, tarihin mantığı, emperyalist-siyonist yenidünyacıların mantık dışı rüyasının karşısına, “Ortadoğu Halklarının Birliği”ni koyuyor; bu mantık, bakmasını bilen ve gördükleri karşısında gözlerini kapamayan gözlerin önüne koyuyor ki, bu coğrafyadaki halklar tarihsel ve sınıfsal vazgeçilmez çıkarları için bu Amerikan oyununu bozmazlarsa yok olacaklarının farkına daha çok vardıkça, bu halkların önce İsrail’in ve beraberinde Amerikan emperyalizmi yanında bilumum işbirlikçilerinin karşısına dikilme katsayısı, dizginlenemeyecek seviyeye çıkacaktır ve dünya âleme, ezilen ve sömürülen halkların, sınıfların öfkesinin, kardeşliğinin, kurtuluşunun nasıl olacağını pratik olarak göstereceklerdir.

Öyleyse demek ki tarihin mantığı, bu geniş ve ezilen ve sömürülen halkların çilekeş kaderine ev sahipliği yapan coğrafyanın, bir “ Büyük Ortadoğu Emekçi Halklar Birliği Cumhuriyeti” ne gebe olduğunu göstermektedir!

Erken doğum olur, ters doğum olur, sezaryen olur, Kürtaj olur, doğmadan boğulur vb. bu ayrı ama bu coğrafya, bu doğuma gebedir ve bu gebelikten, bu gebeliğe neden olan ne ise bu coğrafyaya onun meyvesi düşecektir!

Öcalan mı?

Geç gelmiş dahi birey edasıyla pazarladığı Marx, Engels, Lenin ve Marxizm-Leninizm düşmanlığı ile can bulan, ezilen ve sömürülen halkların ezeli ve ebedi düşmanlarının hizmetindeki ideologlardan ithal lakırdıları ile artık ahmak kurnazlığının da, ulusal kurtuluş mücadelesinin de dibini bulmuş ve muhiplerine de buldurmuştur; emperyalist ABD’den ve işbirlikçilerinden, hem de pek bir istekli olarak aldığı rolünü oynayıp, sessizliğe gömülen Öcalan, artık Bookchin’ in bile canlandıramayacağı politik mevtadan başka bir şey değildir!

Artık, emperyalistlere ve işbirlikçilerine “ne istediniz de vermedim” yollu hayıflanarak, Marx’ı “aştığı” gibi, bu politik mevta durumunu da aşar mı, yoksa bu halinden memnun yaşadığına mı şükreder bilemeyiz; bunu hep beraber göreceğiz ama cumhuriyet yıkıcılığındaki ve bu yıkıcılığın ezilen ve sömürülen sınıflara, halklara verdiği zarardaki payının son derece fazla olduğunu görebiliyoruz!

Bir de müzakere süreci vardı değil mi? İşte bu ve bugün vardığı nokta, Fırtınakuşu’ gillerin ahmak kurnazlıklarını çok kolay ele vermektedir!

“Dinc, boş boş konuşuyor”muş; çünkü “İsrail devleti, hiç olmazsa Filistin kadınlarının çıplak bedenlerini teşhir etmemişler, Dinc’in TeCe devletinin Kürt gerilla kadınlarının çıplak bedenlerini teşhir etmiş; Kadınlarına, çocuklarına, erkeklerine tecavüz ettirmiş.”
Ne yaman bir kıyas!

Fırtınakuşu, “Dinc’in TC devleti” ile şen şakrak bir müzakere kardeşliği yapanların yere göğe koyamadığı Kürtler olduğunu unutmuş mudur? Bu TC’nin, ne Dinc’in TeCe’si, ne de Kemalist TeCe olduğunu da mı unutmuştur acaba!

Hiç sanmıyorum!

Weitling’çi zat’ı şahaneleri, gerici sosyalizmin cahil muhibbi Fırtınakuşugil, Kürt siyasetinin “Hendek Savaşı” açarak meydan okuduğu TeCe’nin, bu savaşa Kürt illerinde şiddet katsayısı çok yüksek bir şekilde karşılık vermesinden dem vurmuş; sihirli bir “hiç olmazsa” lakırdısıyla, hem dağdan, hatta nerden geldiği de belli olmadan gelip, bağcıyı döve döve kovmaya doymayan İsrail’in Filistinlilere uyguladığı terörü “kabahat” derekesine indiren bir kıyas yaparak, Kürt illerindeki vahşeti gerçekleştirenlerin, sanki hala TeCe’nin yönetiminde imişler gibi, Kemalistler olduğu yanılsamasını sağlamaya çalışarak, KUDÜS etrafında sürdürülen tartışmanın gerçek zemininden kaymasına çabalamıştır; hâlbuki Kürtlerin, Kemalistler iktidarda iken, özellikle de Kenanist (Kenan Evren) darbe ve rejimi sırasında “TeCe” olarak çağırdıkları cumhuriyetten ve onu yöneten Kemalist yüksek kadrolardan bugün eser bile yoktur!

O vahşet, elbette bir vahşettir ve Kürtlerin bir meydan okumasının ifadesi olan “Hendek Savaşı”na yöneltilen, sınıf kini yanında, onu çok çok aşan bir kinle verilen şiddet katsayısı son derece yüksek bir cevaptır ve bu cevabın sahipleriyle, yani Kemalist iktidarı da, Kemalist TeCe’yi de, yani (ne kadar kaldıysa) laik cumhuriyeti de ve Tekellerin, büyük zenginlerin ricalarını emir telakki eden Kemalist yüksek kadrolar yanında, ABD emperyalizmini dost belleme kurnazlığı içindeki Öcalan ve Öcalanist Kürtler’in, Kürt siyasetinin de dahli ile tasfiye eden ve dinci-gerici, Osmanist-islamist temelde konuşlanan rejimin, yani artık başka bir “TeCe” olmuş “yeni” “TeCe” nin yeni yönetici kadrolarıyla, bu cevaptan birkaç adım öncesine kadar müzakerelerin biri bitiyor, öteki başlıyordu.

Bu müzakere masasından, Amerika’ya mı desem, İsrail’e mi desem, yoksa başka bir şeye mi desem, Kürtlere verilecek, tıpkının aynısı olmasa da, eninde sonunda bir “manda” olan Kürt “kurtuluşu” için - ki “Kurtuluş” diye sundukları, dahası “kendi kaderini tayin” olarak dayattıkları “demokratik” soslu aşiret komünü, bu “manda”ya son derece uygundur - Türkiye’nin ezilen ve sömürülen halklarını, sınıflarını büsbütün teslim almayı, büsbütün geleceksiz ve savunmasız bırakmayı sağlayan “demokrasi” dikenleri saçılıyordu!

Türkiye’nin işçi ve emekçilerinin kaderlerine “demokrasi” dikenleri saçılırken, Kürt ağa ve beylerine, aşiret reislerine ve elbette Türkiye’nin zenginleri ile bin bir bağ içinde olan Kürt burjuvalarına fırsat ve gelecek çiçekleri saçılıyordu; yani demek ki, Kürt emekçi halkının kaderine de “demokrasi” dikenleri saçılıyordu!

Kurtuluş muş!

Kurtuluş bunun neresinde, nerede, gösterebilen var mı?

Ayrıca, bu “Hendek Savaşı”nda Kürt halkının maruz kaldığı vahşetten Kürt siyasetini masum ve masun tutabilir miyiz, bunu da herkes düşünmelidir!

Bu müzakereler sürerken, TeCe’nin yönetiminde, Marx’ın da, Engels’in de olmadığı, hatta onların tilmizleri olan Marxistlerin de olmadığı, hatta ve hatta Kemalistler’in de olmadığı, yukarda kurduğum cümleden de pek açık olarak anlaşılmaktadır!

Ya da başka türlü ifade edeyim, malum, bir Amerikancı Kürt politikasını, hem de “kendi kaderini tayin” diye yutturmaya çalışarak, Kürt halkına da, devrimcilerine de ve elbette Türkiye’nin ezilme sömürülme katsayıları dayanılamayacak boyutlarda olan işçi ve emekçilerine de ve elbette Türkiye’nin devrimcilerine de, sırf, kapkara bir sicille dünyayı onlarca yıldır kan gölüne çeviren, sol/sosyalist/ komünist hareketleri ezen, işçi ve emekçi hareketlerini, bünyesindeki savaşçılarını ve sempatizanlarını bile “soykırım” misli kırımdan geçiren, solun/sosyalist hareketin önünü kesmek için solun/sosyalist hareketin olduğu her tarafa dinci bariyerler koyan emperyalist-siyonist yenidünyacı zebaniler mutlu ve muzaffer olsunlar diye kabul ettirmek için oynanan bir acıklı güldürü tiyatrosu misli kurulan müzakere masasının bir tarafında, ne muzaffer bir ulusal kurtuluş savaşının genel komutanı vardı; ne de diğer tarafında, bu muzaffer ulusala kurtuluş savaşına yenik düşmüş bir genel komutanlık vardı!

Kim vardı?

Bir tarafında, Kürtlerin de senkronize olduğu politikalarla Türkiye’nin işçi ve emekçilerinin bütün sığınak ve barınaklarını, savunma mekanizmalarını, velhasıl ekonomik ve politik örgütlerini ve örgütlenme imkânlarını elinden almakla kalmayıp; bütün bu savunmasızlık ve örgütsüzlük içinde kırbaçlı köleliğe mahkûm etmekle de kalmayıp, laikliği de, cumhuriyeti de yıkarak, yerine bir şey koyamadıkları ama yönetimini de almış bulundukları “cumhuriyetin” yeni kadroları vardı; öteki tarafında ise, şiir gibi bir “Kürt açılımı” ittifakı içinde, köylü kurnazlığını geçmeyen politikalarla, daha çok da masanın diğer tarafındakinin ve ABD emperyalizminin bu bölgedeki ezilen ve sömürülen halkları ve hatta devletleri topyekün teslim almayı hedefleyen politikaları ile senkronize hareket etmeyi politika bilen, işbirlikçilikte Barzani’yi bile aşmaya çalışan Öcalanist Kürtler, Kürt siyaseti vardı ve müzakere tiyatrosu oynuyorlardı!

Ve malumumuz, masayı, öteki taraf devirdi, beriki taraf ise, “Seni başkan yaptırmayacağız” dediğiyle kaldı ve “aman masayı ayağa kaldıralım, müzakerelere devam edelim”, “ Biz TeCe’yi hükümetsiz de, cumhurbaşkansız da komayız, üzerimize ne düşerse yaparız” yollu ağlamaklı beyanatlar verdikleri gibi, dost’luğundan kimsenin sual sormasını istemedikleri “müttefikleri” ABD’nin bunun için aracı olmasını istediler.

Sonra?

Sonrasını hep beraber izledik, izliyoruz, Kürtler artık ABD –AB emperyalizmin pek yüksek tuttukları paralı askerleridir; tabii oynanan emperyalist oyunlar bir şekilde sona geldiğinde, Kürtlerin statüsü ne olur göreceğiz ve işte en sonu, ABD-AB emperyalizminin, siyonistlerin, bu bölgede “Kudüs İsrail’indir, İsrail’in başkentidir” hamlesinden medet umdukları, yani çaresizliklerinin iyiden iyiye dışa vurduğu bir noktaya gelmiş bulunmaktayız!

Demek ki, sonun başlangıcı ile karşı karşıyayız ve eminim Kürtler de kara kara olmasa da, “ne olacak bizim halimiz” yollu acaba’lı düşünceler içine çoktan girmişlerdir!

Ve öyleyse, Weitling’çi gerici sosyalizmin kuşu olduğunu bildiğimiz, semitizm kuşu olduğunu da bildiğimiz, azılı bir Marx-Engels düşmanı olduğunu da bildiğimiz bu zevat’ın (dikkatle okunsun,”zerzevat” demiyorum, yani hakaret etmiyorum)sahne alıp, gerçeklere karşı yalan yüklü dedikodularla cenk açması şaşırtıcı olmamalıdır.

Fırtına kuşuymuş, hangi fırtınanın kuşu acaba?

Dünyanın bütün ezilen ve sömürülen halklarının, sınıflarının vazgeçilmez tarihsel çıkarlarını topyekün elinden almaya ve topyekün kırbaçlı köleliğe mahkûm etmeye hazırlanan ve epey bir yol kat eden ama bir türlü tamamına erdiremeyen, erdirecek gibi de görünmeyen yenidünyacı emperyalistlerin BOP-BİP fırtınasının kuşu değilse hangi fırtınanın kuşudur?

Daha önce ve birkaç kez hatırlatmıştım; belirleyici olan emek sürecidir; zaten bunun için ABD-AB emperyalizmi, paralı askerlerini Arap çöllerine yığmıştır; çünkü yerel ya da global, emperyalist-siyonist büyük büyük zenginlerin kaygılarını büyüten, bu emek sürecindeki bitmeyen hareketliliktir; bu emek sürecinde, ezilen ve sömürülen işçi ve emekçilerin, vazgeçemeyecekleri tarihsel-sınıfsal çıkarlarına karşı, üzerlerine üzerlerine gelen saldırıların karşısında itiraz etmelerinden, sessiz kalmamalarından ve en sonu başkaldırma ihtimallerinden doğan kaygılar vardır; bu emek sürecinde, artık pek de sessiz olmayan, hatta gizlenme imkânları giderek azalmış olan sınıf mücadelesinin politik bir güç olma ihtimalinden doğan kaygılar vardır.

Demek ki emek süreci, belirleyiciliğini korumaktadır!

Diğer yandan, tarihin motoru, ne din savaşlarıdır, ne ulusal kurtuluş savaşlarıdır, ne de kötü niyetli insanlar, ya da gruplarla, iyi niyetli insanlar ya da grupların savaşıdır; Kudüs’ün, İsrail’in ya da Filistin’in başkenti olması için savaş da değildir!

Tarihin motoru, hala sınıf mücadelesidir; egemen sınıflar bu yüzden, bu mücadelenin bir politik mücadeleye dönüşmemesi için, bir devrimci patlamayla buluşmaması için bu mücadeleyi köreltmenin bütün denenmiş, denenmemiş politikalarını kurmaktadır; bunun için daha önce de denediği, hani Öcalan’ın bir zamanlar dediği gibi, bugünün en ucuz politikası olarak, en ucuz disiplin olarak , ”bin yıllık silah”a, din’e yeniden dönülmüştür; böylece en başta fabrikalardan, hayatın tüm alanından, sınıf bilincini kovup, tarikat bilinci yerleştirmeyi en başat politika yapmışlardır.

Bütün bunlar, yalnızca ve yalnızca tarihin motorunun işlediğini göstermektedir!

Bu gerçekliği, şu Fırtına kuşu’nun, kuş işte, ateş olsa gagasının ucundaki çer-çöp ateşi kadardır ve ancak kendi gagasını yakar, ne Komünizmi İlkel Hıristiyanlığa indirgeyen Weitling’in komünizmi örtebilir, ne de Öcalanist Kürtlerin, Marx ve Engels’i ve dahi Lenin’i “aşma” kuruntuları örtebilir; hatta emperyalist-siyonist büyük zenginlerin, parasal imparatorluklarını korumak ve dünyayı binyıl sürecek bir sınıf barışına, bir Amerikan pax’ına, kıyametten önce barış ve selametin hüküm süreceği kabul edilen binyıllık dönem (milenyum) olarak da kabul edebilirsiniz, mahkûm etmek için tarihi tersine bükerek, ortaçağa yönelmeleri de bu motoru durduramaz, varlığını da gizleyemez!

Ve en sonu, sosyalizm ile işçi sınıfının özdeşliği, yani sosyalizmin işçi sınıfının düzeni olduğu çıkarsaması daha önce teorik iken, bugün, özellikle Sovyet deneyiminden beri ve daha çok da bu deneyimin yıkılışındaki derslerle birlikte, artık sosyalizmin işçi sınıfının düzeni olduğunu pratik olarak görmüş bulunmaktayız; motoru sınıf mücadelesi olan tarihin akışı, işçi sınıfını bu kendi düzeni ile hem de daha ileri bir seviyeden başlayan bir kavga ile yeniden buluşturacağını da bu pratik, çok daha ikna edici bir biçimde göstermektedir.

İşte tümüyle gerçekliğin ifadesi olan bu somut pratik olgular, Marx’ın düşüncesinin temellerinin sağlam olduğunu göstermektedirler!

Öyleyse, Fırtınakuşu’gillerin 150 yıl önce, Marx ve Engels’in eleştirileriyle kafası gözü yarılan ve sırf bu yüzden Marx ve Engels’e ve tabii, bir de kendisine karşı, Marx ve Engels’i haklı görenlere küserek, pek bir iştahla savunduğu ve yaymaya çalıştığı komünizmini terk ederek Amerika’ya sıradan bir vatandaşı olmak üzere göçen Weitling’in intikam şövalyeliğine soyunmaları şaşırtıcı değildir.

Ancak, bu zevatın, Marx’a ve Engels’e bilimsellik arzeden eleştiriler ortaya koymaları mümkün olmadığı için ve 150 yıl öncesinin küskün dedikoducularının dedikoduları üzerinden ürettikleri yalan ve demagojileri de yeterli gelmediği için, küfürlere başvurmaları, bu sağlamlık karşısında duydukları acının ve öfkenin dışa vurumundan başka bir şey değildir; çünkü efendileri gibi, kendileri de çok iyi biliyorlar ki, bu intikamcı şövalyelikle Marx’ın düşüncesinin sağlamlığından bir kıl bile koparamazlar!

İşte bu yüzden, egemen sınıflar, onca zaman ezilen ve sömürülen halkları, sınıfları zorsuz, zahmetsiz sömürmek için, edilgenleştirmek, boyun eğdirmek, zapt-ı rapta almak üzere kullandıkları, egemen kıldıkları ideoloji ve politikalarını değiştirmişler, yerine kendi tarihlerinin gerisine, ortaçağa dönmeyi esas alan, sömürü mekanizmasının otomatizmi içersinde zaten olabileceği kadar kendine yabancılaşmış insanları ortaçağın insanına dönüştürmeyi esas alan ideoloji ve politikaları koymuşlar ve egemen kılmaya çalışmaktadırlar!

Demek ki eskileri yeterli gelmiyordu; sol/sosyalist hareketin, işçi sınıfının ekonomik ve politik mücadelesinin yükselmesini, içlerindeki egemen sınıfın ajanı olan pek çok sahte sol/ sosyalist gömlekli elemanların sinsi faaliyetlerine rağmen durduramıyordu; ama yenisinin de, tüm konuşlanmışlığına karşın, pek dikiş tutmadığını görebiliyoruz!

Çoktandır ilerleyemeyen, çürümüşlüğü toplumun kılcal damarlarına kadar sirayet eden tekellerin cumhuriyeti,(Ne kadarı kaldıysa) laik Kemalist cumhuriyet yıkılmış, fakat yerine yenisi, dinci-gerici olanı konulamamıştır.

Öyleyse, Marx ve Engels’in, 170 yıl önce Alman Statüko’sunu, yani bugünkü durumun tersi bir durumu ki o gün devrimdi, bugün karşı-devrimdir, anlatırken ifade ettikleri bir durum olan “ancien rejime” durumu ile karşı karşıyayız!

Eski cumhuriyet, eski rejim yıkılmış, yerine henüz yenisi konulamamış yani ne eski rejim, ne de yeni rejim olan bir rejim ile karşı karşıyayız!

Yani, Marx’ın ifadesine benzetmek uygun düşerse, TeCe’nin ancien regimein kabul edilmiş gerçekliğini ve ancien regimein de “yeni” rejimin dile getirilmemiş eksikliğini oluşturduğu bir durum ile karşı karşıyayız.

“Ancien Regime”, devrimin ya da karşı-devrimin yıktığı “eski” veya “sabık” ya da “köhne” rejimdir. İşte bu rejim yıkılmıştır, ancak taraftarları hala vardır ve pek çokturlar.

“Yeni” rejim, eski rejimin taraftarlarını ve taraftar olduklarından şüphe ettiklerini bertaraf ederek, korkudan kurtulmayı ve kendini güven altına almayı esas almıştı ancak ne eski rejimin taraftarlarından, ne de korkularından kurtulamamıştır!

“Yeni” rejim tamamına erememiş ve eski rejim taraftarları daha da çoğalmışlardır.

Başka ifadeyle, pek çoğumuz, hatta ezici çoğunluğumuz diyebiliriz, eski rejimin mensubuyuz, ama “yeni” rejimde mensubu olmadan yaşamak zorunluluğunu “yaşıyoruz”; eski rejimin mensubu olmayıp, ”yeni” rejimin mensubu olmadan yaşamak zorunluluğunu “yaşayanlar” da var elbette; öyleyse “yeni” rejim tamamlanamamış bir rejimdir ve onun mensupları da eski rejimi yaşamanın zorunluğu ile karşıkarşıyadırlar ama tamamlanmış yeni rejimi yaşamayı çok istemektedirler!

İşte Fırtınakuşugiller, BOP-BİP’den bağımsız olmayan bu yeni rejimin kuşları da olmak istedikleri için, bu denli fütursuzca Marx ve Engels düşmanlığı sergilemektedirler!

Egemen sınıfların, adam yerine koymuyor olmalarına rağmen ve o ölçüde korktukları işçi sınıfının bilimi olan Marxizm-Leninizm’in sağlamlığını bozamadıkları için, mevcut ideoloji ve politikalarından vazgeçip, tarihlerinin gerisini, kendi yasallıklarının tersini ifade eden ideoloji ve politikaları sahiplenerek, yeterince yabancılaşmış insanı, bir ortaçağ insanına dönüştürmek üzere bozmaya çalışmaları, bir anomali olarak görünse de, egemen sınıfların çaresizlikleri ve korkuları açısından son derece tutarlı bir iştir!

Fakat çok uzun olmayan bir zaman içinde gerçekleşen tarihsel olayların bile önümüze getirdiği şekilde görüldüğü gibi, bu nafile çabaları ilerletmek için, Fırtına Kuşu misli cehalet katsayısı oldukça yüksek olan ama büyük büyük laflarla süsledikleri ahmak kurnazlıkları paçalarından akan zat-ı muhteremlerin , o..rup o..rup ipe astıkları küfür misli zırvalarından bile medet umulmaktadır.

Bitirirken; bu adında “sosyalizm” olan forumdaki tartışmaların, elbette tek tip bir dille sürmemesinin gerekliliği eşyanın tabiatı gereğidir; böyle bir forumda, yani kendisini “sosyalist” ve “sosyalizm” okulu olarak sunan bir forumda, tartışmaya katılanların, bu forumu, sosyalizme giden yolu kısaltmak için kürsü olarak kullanmaları da, bu kürsüden, sosyalizme giden yolu kısaltmak için farklı yollar, farklı politikalar önermeleri, savunmaları, bu temelde daha farklı yolları savunanları ikna etmeye çalışmaları, son derece normal ve bir o kadar da ilerleticidir!

Ancak burada, öteden beri, en azından tartışmalara katıldığım günden beri fark ettiğim tartışmalar bu temelde yürümemektedir; tam tersine, sosyalizme giden yollar ile sosyalizmden vazgeçirmeye çalışan yolların çatışması biçiminde yürümekte idi ve bu çatışmanın üzeri, çeşitli yöntemlerle, bunun en sıklıkla kullanılan örneğiyle çeşitli noktalardan konulara dâhil olup, tartışıyormuş gibi yapan “birbirini bilen kırk kişi”nin ya da aynı maske altındaki pek çok kişinin, sosyalizme giden yolu netleştireceklerine, üzerindeki engelleri, molozları, vb. temizleyeceklerine, bu forumu “sosyalizm okulu” belleyip de izleyenlere en doğru ve bilimsel yolu göstereceklerine, tam tersine, sosyalizmi ararken yollarını kaybetmelerine neden olacak şekilde yürütülen tartışmalarla örtülebiliyordu; artık yürüyememesinin en önemli sebebi, bu forumu izleyenlerin bu foruma egemen olan “birbirini bilen kırk kişi”lik sosyalizm ve Marxizm düşmanı öbeğinin varlığının ve bu öbeğin, sosyalizmden ve Marxizm’ den uzaklaştırma misyonu ile yüklü olduğunun farkında olma katsayılarının artmış olması ve bu forumun “sosyalizm okulu” olmayı hak etmediğine kanaat getirmiş olmalarıdır!

Kaldı ki, hemen hemen konusu belli olan her tartışma platformunda olduğu gibi, konusu sosyalizm olan bu forumda da, bu forumun sanal sınırlarının dışındaki sınıf mücadelesinin yansımaları olan tartışmalardan ve elbette bu tartışmalara yön veren, biçim veren karşılıklı saflaşmalar yanında, kendi içinde saflaşmalardan bağımsız hareket etmek mümkün değildir.

Öyleyse son tahlilde, bu forumda, sosyalizme giden yoldan uzaklaştırma çabaları, özellikle de sosyalizme giden yolu reddeden bir Kürt ulusal hareketinin model yapılması çabaları, daha önemlisi de, Marx, Engels, Lenin, Marxizm, Marxizm-Leninizm bütünselliğini bozmak yanında, aşarak yerine muhtelif gerici sosyalizmleri koymak ve model yapmak çabaları da önemli oranda boşa çıkmıştır!

Başka ifadeyle, alıcı bulamamıştır; alıcıları, zaten Marxizm-Leninizm düşmanlığını ve Marxizm-Leninizm’den ve dahi sosyalizme giden yoldan vazgeçen bir ulusal kurtuluş hareketini en başından model bellemiş olanlar olmuştur ki bu boşa çıkma tezini boşa çıkaracak bir durum değildir; aksine doğrular mahiyettedir!

Son olarak;

Bu forum bir “sosyalizm okulu” ise, Marx’a ve Engels’e karşı, Lenin’e karşı, velhasıl Marxizm-Leninizm’e karşı açık ve/ya da sinsi saldırıların, “aşma” kuruntularının tamı tamına sosyalizmden uzaklaştırma çabalarının ifadesi olduğunu ve tümüyle egemen sınıfların ideoloji ve politikaları içinde olan, egemen sınıflara hizmet eden bir iş olduğunu, bu forumu “sosyalizm okulu” olarak benimseyenler bilmek ve anlamak zorundadırlar!

Bilimsel sosyalizmin kurucularını, Marx’ı, Engels’i, Lenin’i çıkarın, Marxizm-Leninizm’i çıkarın, geriye, sadece ve sadece gerici sosyalizmler(*) kalır!

Bu kalan sosyalizmlere egemen sınıfların pek bir itirazları olmaz; bunlardan korkuları da olmaz; dahası, bunlar, egemen sınıfların ideoloji ve politikalarından da, sınıfsal, politik, ekonomik, askersel egemenliğinden de bir tel bile koparamaz!

Ek:
(*)Komünist Manifesto’da, gerici sosyalizmleri, Feodal sosyalizm, Hıristiyan sosyalizmi, küçük-burjuva sosyalizmi,"hakiki" sosyalizm, tutucu sosyalizm, ütopik sosyalizm, olarak belirten Marx ve Engels, "Feodal Sosyalizm" başlığında şöyle yazarlar;

“Papaz nasıl ki her zaman toprakbeyi ile el ele olmuşsa, kilise sosyalizmi de feodal sosyalizm ile hep el ele olmuştur.

Feodal sosyalizm, Anti-kapitalist toplumsal bir demagoji yardımıyla işçileri feodal sınıfların yanına çekmeye ve onları feodal sınıfların burjuvaziye kaşı savaşımında kullanmaya çalışan gerici bir eğilimdir.
Hıristiyan zahitliğine sosyalist bir renk vermekten daha kolay şey yoktur. Hıristiyanlık özel mülkiyete karşı, evliliğe karşı, devlete karşı çıkmamış mıdır? Bunların yerine yardımseverliği ve yoksulluğu, evlenmemeyi ve nefse eza etmeyi, manastır yaşamını ve kiliseyi vaaz etmemiş midir?
Hıristiyan sosyalizmi,"Sosyalist" bir üslup arkasında dinsel ideolojiyi gizlemeye çalışan ve feodal sınıflar kadar burjuvazinin de kullandığı gerici eğilimdir. Almanya'da, 19.yüzyılın 40’lı yıllarında Hıristiyan sosyalizminin propagandası, daha çok Prusya hükümetinin feodal ve kilise partisinin ve Katolik kilisesinin temsilcilerinin yapıtı oldu.
Hıristiyan sosyalizmi, rahibin, aristokratın kin dolu kıskançlığını takdis ettiği kutsal sudan başka bir şey değildir.”

Fikret Uzun
16-12-2017

BİR ZER ZEVAT'TAN BİR ZERZEVAT'A ZER KIYMETİNDE SÖZLER KÜFÜR SAYILIR MI?

BİR ZER ZEVAT'TAN BİR ZERZEVAT'A ZER KIYMETİNDE SÖZLER KÜFÜR SAYILIR MI?

Merhaba Hasan Karataş arkadaş,

Burada önemli olan “hitap” değildir; bu “hitap” larla karanlığın muhipleri olarak, gerçeklere karşı sistemli ve ahmakça bir kurnazlık içinde yürüttükleri saldırıların önündeki engelleri aşmak ve gerçeklerin görünmez kılınmasını sürdürmektir ki bunu, karanlığın muhipliğine mahkûm olmuş bütün Kurşungiller tayfası yapmaktadır.

Ancak görünen o ki, cehalet katsayısının yüksek olması Kurşungil kişiyi hem komik ve hem de çaresiz duruma sokmuştur ki, küfürlerine edebi bir ton verecek diye iyice çuvallamıştır; ama buna razıdır, çünkü gerçeklerin önünde karanlığa kalkan olmaya mahkûmdur; bu uğurda ahmaklığı bile bu zevatlar en yüksek onur bilirler.

Yani, bu, zerzevat(vegetable) hitabı ile küfür etmek isterken, bir gerçeği açık etmiş olan zevat’ın küfürlü kelamları ile muhatap olmayacağız diye, gerçeklere karşı haçlı seferine çıkmış bu zevatı deşifre etmek için gerçeklerin tokadını yüzlerine çarpmaktan vazgeçemeyiz demek istiyorum.

Bununla birlikte, yüce gök Kurşungil kurnazına bile söyletmiştir ki, Ulak’ın ifade ettikleri altın değerindedir; Yine yüce gök söyletiyor ki, Ulak denilen zer(altın) zevat(kişi)’ın bir ar damarı vardır; gerçeklerin de bir ar damarı vardır ve bu karanlığın muhibbi [zer(altın) zevat(kişi)] olmayan Kurşungil’de ise böyle bir damardan eser bile yoktur; yani düşünmeye, düşünmeye, daha doğrusu başkasına ait düşüncelerle hareket ede ede, düşünme yetisi körelmiş olduğu gibi, yalanlarının önüne dikilen gerçekler karşısında utanmadan yalan ve demagojilerine devam ede ede utanç duygusu, dolayısıyla ar damarı körelmiş, halkımızın ifadesiyle ar damarı çatlamış; gerçeklere nasıl saldıracağını şaşırmış vaziyettedir.

Ve evet, Ulak değil ama gerçekler çok şiddetli bir şekilde haykırıyor ve bu haykırışın, gerçekler karşısında ahmak kurnazlığı politika belleyen ÖzgürKurşungil’e “ciyaklama” sesi olarak yansıması son derece anlaşılır bir şeydir.

Yani Ulak’ın yaptığı, eninde sonunda gerçekleri karanlığın muhibbi kurşungillerin suratlarına çarpmaktır; öyleyse Kurşungil beyefendinin duyduğu “ciyaklama” sesi, gerçeklerin suratına çarparken çıkardığı ses olsa gerektir.

Bu ahmak kurnazlara göre ki beş yaşında çocuklar bile bilimdışı olduğunu idrak edebilir, ortadan kaldırılması gereken kötülük, sermaye değil, yani egemen sınıflarla ezilen ve sömürülen sınıflar arasında toplumsal gelişmeden doğan sınıf karşıtlığı değil, sadece ve sadece devlettir.

Bu çokbilmiş cahil kurnazlar, herkesi, sermayeyi devletin yarattığına ve kapitalistlerin sermayeye, devletin lütfu sayesinde sahip olduğuna ki eskimiş bir lakırdıdır, inandırmaya çalışıyorlar. Öyleyse onlara göre, asıl kötülük kaynağı devlet ise, her şeyden önce devletin ortadan kaldırılması gerekir ve ardından sermaye kendi kendine ortadan kalkacaktır.

Buradan hareketle de, çoktan ölmüş Kemal’i bir kez daha öldürünce ve egemenliğini çoktan kaybetmiş olan Kemalizmi bir kez daha ortadan kaldırınca, ortada ne sermaye, ne de sermaye sınıfının kalacağına inanıyor ve inandırmak istiyorlar.

Ancak beş yaşında çocuklar bile farkındadırlar ki ve bu Kurşungil tayfası da kabul etmelidir ki, sermayeyi, tüm üretim araçlarının bir avuç insan tarafından sahiplenilmesini ortadan kaldırsınlar, devlet kendi kendine ortadan kalkacaktır.

Bu arada Kurşungiller tayfası, “devlet istemezük” deyyu hışımlanırken, yerine sınıfsız, sınıf savaşsız, haliyle devletsiz ve demokrasisiz ve dahi ulussuz bir toplumu çağırmıyor, tam tersine sınıfların varlıklarını koruduğu, sınıf savaşının devam ettiği, ama bunları geri plana itecek, yokmuş gibi gösterecek, üzerini örtecek etnik ve/veya dinsel cemaatlerin, tarikatların yöneteceği, ümmilerden oluşan bir ümmet toplumunu çağırıyor.

Bu, Amerikan emperyalizminin heveslendiği bin yıl sürecek bir pax’ın, yani emperyalist “Yenidünya Düzeni”nin gereği, fabrikalardan sınıfı, sınıf bilincini kovup, tarikatları, tarikat bilincini koymaya ve işçi sınıfını, gerçek militan örgütlenmesinden uzaklaştırmaya çalışması ile senkronizedir.

Ve son derece acıklı bir güldürüdür ki, ulus-devlet istemezük diye haykıran bu âdemoğulları, bütün uluslar sonsuza dek varlıklarını koruyarak serpilip gelişsinler, Öcalan sayesinde “demokratik” aşiret komünlerinde dünyaya kazık çaksınlar deyyu kendilerinden geçmektedirler.

Oysa ilk enternasyonal’den bu yana sosyalistlerin önündeki görev, cemaatlerin, tarikatların yerine, işçi sınıfının gerçek militan örgütlenmesinin peşinde koşmak olmuştur.

Velhasıl, Enternasyonal, sosyalist ya da yarı-sosyalist sektlerin(cemaat ya da tarikatların) yerine işçi sınıfının gerçek militan örgütlenmesini koymak için kurulmuştur.

Şimdi bizim “çokbilmiş” köylü kurnazlarımız, karanlığın muhipleri de diyoruz, işçi sınıfının gerçek militan örgütlenmesi yerine, türlü çeşit “sosyalist” tarikatları model yapmayı hüner saymaktadırlar; ikide bir Weitling’i ve onun Hıristiyan sosyalizmini refere etmeleri bundan olsa gerektir.

Şimdi, Öcalan ile birlikte bu karanlığın muhibbi çokbilmiş kurnazları, geç kalmış Weitling’ler sayabiliriz; yani bu zevat’ı karanlıktan kurtarıp, aydınlığın kolları arasına çekmek mümkün değildir demek istiyorum.

Öyleyse sözlerimiz, bu zevat’a değildir, kızım sana söylüyorum gelinim sen anla misali, bu karanlığın muhiplerinin gerçeğin üzerini örtmek için sarfettikleri lakırdıları ile akılları geriletilmek istenen, başka ifadeyle “inanıyorum öyleyse doğrudur” doğması ile esir alınarak karanlığa biat ettirilmek istenen ve son tahlilde gerçeklerin peşinde olan - az da olsalar - insanlaradır.

Yani gerçekten gerçeklerin peşinde koşarken, bu karanlığın muhibbi kurnazların çengeline takılanların zihinlerini açmak, gerçeğin adresini göstermek içindir.

Gerisi gerçekten gerçeklerin peşinde olup da bu çengele takılmış olanların, bu çengelden kurtulmak isteyip – istememeleri ile şekillenecektir; hiçbir etkisi olmazsa, bu sözlerimiz tarihe nottur ve tarih yargısını artık çabuk vermektedir.

Öyleyse Hasan Karataş arkadaş, gerçeklerin peşinde miyiz, karşısında mıyız, net olarak göstermemiz gerekmektedir; bu anlamda, Ulak’ın ifadeleri gerçekleri mi yalan ve demagojileri mi içeriyor, ya da gerçekleri çarpıtıyor mu, yoksa gerçeklerin üzerindeki örtüleri mi kaldırıyor, bunu da ortaya koymak zorundayız.

“Zerzevat” muhabbeti yaparak zevahiri kurtarmaya çalışan bu karanlığın muhibbi zevat’a hak ettiği gerçeklerin şamarını ancak böyle indirebiliriz.

Yönetici ideoloji hala Kemalizm değildir ve Kemalizm’e ne AKP ne de MHP sahip çıkmaktadır; hatta CHP bile sahip çıkmamaktadır; sahip olmaya çalıştıkları ise, Kemalize olmuş kitlelerin oylarıdır; Kemal’den ve Kemalizm’den rol çalmaya çalışmaları bundandır ve Kurşungiller tayfası bunu, bir “Kemalist iş” olarak, Kemalistlerin ve Kemalizmin “yeni” 12 Eylül rejiminin yönetimine ortak olduğu şeklinde göstermeye çalışmaktadırlar.

Kürt siyaseti ise “Kemalizm mi geri geliyor?” şaşkınlığı içinde, olan bitenleri izlemektedir.

Kemalizm artık halka, toplumun önemli bir çoğunluğuna inmiştir, bu çoğunluk artık Kemal’i ve Kemalizmi yüksek tutmaktadır.

Aslında yüksek tuttukları, dinci-gerici, osmanik islamik temelde konuşlanan, laiklik düşmanlığına, cumhuriyet düşmanlığına, emekçi düşmanlığına karşı, laikliği, cumhuriyeti, halkçılığı, devrimciliği, emekçilerin vazgeçilmez tarihsel çıkarlarını savunan laik, halkçı, devrimci, emekçi bir cumhuriyettir.

Öyleyse bir tekrar gerekiyor:

Bugünün meselesi, ortada olmayan, egemen hiç olmayan, hatta onun üzerinden, ezilen ve sömürülen halkların, sınıfların zapt-ı rapta alınmak istendiği ve bu sebeple tasfiye edilmiş olan bir “cepheye” karşı olmakta ya da olmamakta değildir; mesele, egemen olan, iktidar olan ve ezilen, sömürülen halklara, sınıflara karşı eskinin devamı olan ve dozu misliyle artırılmış bir saldırı içinde olması yanında, ortaçağ karanlığında bir düzeni dayatan cepheye karşı sessiz kalmakta ya da kalmamaktadır; birincisine “sessizlik” in kıymet-i harbiyesi yoktur ve sesliliğin kıymet-i harbiyesi ise resmi politikaları güçlendirmededir ama ikincisine, hem de birincisine hücum ediyor diye sessizlik, ihanetin en büyüğü ve affedilmezidir; asıl sessiz kalınmaması gereken ikincisidir; bu en devrimci ve en sonuç getirici iştir.

Neredeyse bütün soykırımların, mezalimlerin, insanlık dışı katliamların suçunu Kemalizme yükleyip, Kemalin ve Kemalistlerin haltlarıyla yatıp kalkarken, bunun ezen ve sömüren sınıflarla ezilen ve sömürülen sınıflar arasındaki uzlaşmaz karşıtlık taşıyan ilişkiden doğan bir sınıf kavgasının ifadesi olduğunu unutup, bu sınıf kavgasında en sinsi, en barbar, en acımasız, en kanlı ezen ve sömürgen olan emperyalizmin, ABD emperyalizmin yediği haltlarına gözlerini kapatarak, dünyanın bu en kara sicilli canavarını, Kürt halkının vazgeçilmez tarihsel çıkarlarına bir gram bile merhem olmayacağı apaçık ortada olan bir Amerikancı “kurtuluş” uğruna dost bellemek, bunun için ezilen ve sömürülenler üzerindeki ezgisi de, sömürüsü de ve artan ölçüde ve de işçi ve emekçileri ortaçağ karanlığındaki bir kırbaçlı köleliğe sürükleyerek devam eden bir rejimin politikalarından medet ummak fiziksel bir ahmaklık değilse, bir ahmak kurnazlık değilse, son derece kötü niyetli bir düşmanlığın ifadesidir; işçi ve emekçilerin azılı ve ezeli düşmanlarının muhibbi olarak çalışmanın ifadesidir!

Bu en sinsi, en barbar, en acımasız, en kanlı canavarın kara sicilini idrak edemiyorsak, Endonezya’daki antikomünist soykırımına bakalım; Amerikanın dahli ve General Suharto’nun emriyle komünistlerin, başta yöneticileri, neredeyse tamamı ve onlara yakınlıklarıyla bilinen yüz binlerce aileyi nasıl katlettiklerine bakalım.

Yetmedi mi? Öyleyse, Amerikan yerli halklarının Antiller’de, Meksika’da, Güney Amerika’da, Brezilya ve Kuzey Amerika’da İspanyollar, Portekizliler ve Anglosaksonlarca katledilmelerine bakalım.

Bu da mı yetmedi? Vietnam kıyımına bakalım.

Latin Amerika’da Kuzey Amerika müdahalelerine bakalım.

Hala mı yetmedi? Cezayir, Fas, Tunus, Kara Afrika’da sömürgecilerin sömürge halklarını kırımdan geçirmelerine bakalım.

Hala yetmedi ise, kara sicili çok kabarık olan emperyalistlerle empati içindeyiz demektir; hal böyle olunca Kemal’in ve Kemalistlerin haltlarına faltaşı gibi gözlerle bakmanın bir emperyalist iş, bir resmi iş olduğunu düşünmemek için hiçbir sebep kalmamaktadır.

Bu tarihsel gerçekleri, emperyalizmin ezilen ve sömürülen, halklara, sınıflara karşı yediği haltları ısrarla ve güncel tutarak “teşhir etmek ve halklara gerçekleri anlatmak “ ve bu haltları yiyen egemen sınıfların, egemen güçleri ile ideolojileri ve politikaları ve elbette ezilen ve sömürülenlere karşı yemeye devam ettikleri haltlarıyla hiçbir güç hesabı yapmadan mücadele etmek katastrof finale kadar en devrimci iştir.

Elbette, Kemalin ve Kemalistlerin ezilen ve sömürülen halklara karşı yedikleri haltları “teşhir etmek ve halka gerçekleri anlatmak“ da devrimci bir iştir!

Ancak bunun ezen ve sömüren sınıflar ile ezilen ve sömürülen sınıflar arasındaki bir uzlaşmaz ilişkiden doğan sınıf kavgasının ifadesi olduğunun üzerini örterek, Kemalin ve Kemalistlerin yedikleri haltlarla yatıp kalkıp, üstelik artık egemen olmayan bir güç olduğu aşikâr olduğu halde, üstelik bu güce hükmeden egemen sınıfın hala egemen olduğu ama ideolojik ve politik güç olarak Kemalizmi ve Kemalistleri değil, dinci akımları ve dinci ideolojiyi kullandığı apaçık olduğu halde, mücadele edilecek yegâne güç olarak Kemalizmi ve Kemalistleri belleyip belletmeye çalışırken, dünyanın en canavar egemen gücü olan Amerikan emperyalizminin ve işbirlikçilerinin ve elbette egemen sınıfların yani hala işçi ve emekçileri ezen ve sömüren sınıfların hala devam eden haltları ile empati kurmak, en azından görmezden gelmek ve dahi bu haltlarının ifadesi olan politikalarıyla senkronize hareket etmek, karşı-devrimci bir iştir!

Bu karşı-devrimci iş, sınıf mücadelesini gizleyen bir iştir; tarihin, sınıf savaşımlarının tarihi olduğu somut gerçeğinin üzerini örtüp, tarihi, “medeniyetler, dinler, uluslar çatışması” olarak gösterme işidir!

Devlet içindeki bütün savaşımların, yani demokrasi, aristokrasi ve monarşi arasındaki savaşımın, oy hakkı uğruna vb. savaşımın, çeşitli sınıfların yürüttükleri gerçek savaşımların büründükleri aldatıcı biçimlerden başka bir şey olmadığı gerçeğini gizlemek içindir!

Yeni sömürgeciliğin en yeni versiyonu olan emperyalist “yenidünya düzeni” nin sahibi büyük emperyalist güçler içinde yer alan burjuvazinin egemen olan bölümünün, egemenliği altındaki küçük halkları daha da küçülterek ilelebet denetimi altında tutabilmek için, ulusal değerlere, özgürlüğe ve bağımsızlığa bel bağlamanın anlamsız olduğuna inandırmak, dirençlerini kırmak için politik arenaya sürdüğü gerici milliyetçiliğinin öteki yüzü olan kozmopolitizm ve ulusal-nihilizm ideolojisini model yapmak, bunun “en bilimsel enternasyonalizm” olduğuna inandırmak işidir!

Bunların hepsi, emperyalist kapitalist sistemin mutlaklığını, ebediliğini kabul ettirmek ve emperyalistlerin kendi ideologlarının bile artık inanmadıkları“tarihin sonu” ideolojisine bütün dünyanın ezilen ve sömürülen halklarını, sınıflarını inandırarak, sosyalizm peşinde koşmalarını büsbütün önlemek içindir.

Yani geleceğin mutlak sosyalizm olduğu bilimsel gerçeğinin üzerini örtme işidir.

Ancak bütün bunlar eşyanın tabiatına aykırıdır; yani bu çabaların nafile çabalar olduğunu zihinleri biraz zorlanırsa beş yaşında çocuklar bile idrak edebilir; çünkü tarihin de bir mantığı vardır ve bu çabaların nafile olduğunu peşin peşin göstermektedir.

Sınıflar olduğu müddetçe sınıf savaşları da olacaktır ve sınıf savaşları varsa, ezilen ve sömürülen sınıflar arasında var olan uzlaşmaz çelişkilerin keskinleşerek derinleşmesi, elbette geçici olarak engellenecektir ama önlenemeyecektir; öyleyse ezilen ve sömürülen sınıfların ezen ve sömüren sınıflara karşı mücadelesi de hızlanarak ve şiddetlenerek sürecek ve eninde sonunda, böyle giderse çok fazla uzun olmayan bir zamanda, bu mücadele katastrof finale ulaşacaktır.

Bütün bu gerçekler ise Kemalin ve Kemalistlerin yediği haltlar etrafında koparılan politik fırtınalarla örtülemeyecek kadar gerçektir.

Bunu görmek bu kadar mı zor? Bu tespitlerden Kemalizm muhipliği çıkarmak bu kadar mı kolay?

İşte Kurşungil tayfasının telaşı ve kurnazlıklarının ahmaklık katsayısının artması, bu somut gerçeklik karşısındaki acizlik ve çaresizliklerindendir; ne var ki, gerçeklere karşı karanlığın şövalyeliğini yapmaya hüküm giymişlerdir bir kere.

Öyleyse bir kez daha vurguluyoruz; Özgürkurşungiller tayfası için, Kemal ve Kemalizm bahane, dinci-gerici, osmanik-islamik “Yeni” 12 Eylül ideoloji ve politikaları ile senkronize olmak ve “yeni” 12 Rejiminde yer edinmek şahanedir.

Kürt sorunu ve “çözümü” ise bu ahmakça kurnazlık işinin; bu karşı-devrimci işin kılıfıdır.

Fikret Uzun

01-Aralık -2017

KARANLIĞIN MİHMANDARLIĞINA BİAT İLE AYDINLIĞIN ÜZERİNİ ÖRTMEK Mİ KOLAY, KARANLIĞA İNAT AYDINLIĞI ARAYIP BULMAK VE KARANLIĞI DAĞITMAK MI ZOR?

KARANLIĞIN MİHMANDARLIĞINA BİAT İLE AYDINLIĞIN ÜZERİNİ ÖRTMEK Mİ KOLAY, KARANLIĞA İNAT AYDINLIĞI ARAYIP BULMAK VE KARANLIĞI DAĞITMAK MI ZOR?

İşte, tam da bunu söylüyorum!

Doğrunun bir özelliğini alıp, somut durumdan koparmak ve eğip- büküp, yarım-doğru haline getirerek, yani en sinsi yalan, ya da demagoji haline getirerek modelleştirmek, böylece de gerçeğin üzerini kalın bir sis tabakası ile örterek, son derece sinsi bir yalanı “gerçek”  olarak kabul ettirmek, daha doğrusu geriletilmiş ya da bir doğmaya teslim olmuş akıllara kakmak!

İşte onca zamandır karanlıkla Katolik nikâhı kıymış sahte sol gömlekliler ve elbette bir Amerikancı “çözüm”ün muhipleri Kürt aktivistler, gerçeklerle böyle mücadele ediyorlar.

Oysa çok açıktır ve gerçekten beş yaşında bir çocuğun dahi anlayacağı basitlikte bir bilgidir ki,  kapitalist emperyalist sistemin, tekelci kapitalizmin bir yönetici sınıfları, bir de yönetilen sınıfları vardır ve yöneten sınıflar egemen sınıflardır; yönetilen sınıflar ise ezilen ve sömürülen sınıflar olarak yönetimde bir ortaklığı ve dahli olmayan sınıflardır.

Öte yandan egemen sınıfların bir de ideolojileri vardır ki bu da beş yaşında çocukların anlayacağı basitlikte bir bilgidir; bunun, Türkiye’de dün Kemalizm olduğunu ve yönetimde de bu ideolojiyle hareket eden Kemalist yüksek kadrolar olduğunu ve sistemli bir biçimde dinci akımları ve dinci-gericiliği güçlendirdiğini; bugün ise Kemalizmin hiçbir egemenliğinin kalmadığını, Kemalist yüksek kadroların da yönetimde egemenlikleri olmadığını; egemen sınıfların, yani yönetici sınıfların yani büyük zenginlerin, egemen ideolojisinin ise bugün dinci-gericilik olduğunu ve yönetimde dinci akımların kadrolarının olduğunu bilmemek, anlamamak çok zordur ve bu gerçekliği, bugün ahmak kurnazlar dışında bilmeyen, anlamayan pek yoktur.

Öyleyse yaşamın yeşil ağacı üzerindeki bu gerçekliğe bigâne kalan ahmak kurnazların amaçları, Kemalizm düşmanlığı üzerinden sürdürülen Cumhuriyet yıkıcılığına devam edilebilmesini kolaylaştırmak için, günah keçisi olarak, yönetimsel açıdan hiçbir etkisi ve yetkisi kalmamış olan Kemalizmi ve Kemalistleri göstermekte ısrarcı olmak; Kemalizmin emekçi halka, topluma indiği ve onu daha radikal biçimde sardığı gerçeğini gizlemektir ki bu gerçek, emekçi halkın, toplumun önemli bir kitlesinin, dinci-gerici, osmanik-islamik “yeni” 12 Eylül Rejiminin dayattığı Tanzimat öncesi karanlığı yaşamak istemediğinin ifadesidir,

Yani artık emekçi halkın, toplumun önemli bir kitlesinin Kemal’i ve Kemalizmi daha yüksek tuttuğu, cumhuriyet yıkıcılarının, bundan ürktüğü ve korktuğu, bu nedenle de, resmi politika olarak cumhuriyet yıkıcılığında, dolayısıyla Kemal ve Kemalizm düşmanlığında geri adım atmamakla birlikte, halkın yüksek tuttuğu Kemal ‘den ve Kemalizm’den rol çalmaya, dolayısıyla bu şekilde oy devşirmeye çalıştıkları gerçeğini gizlemektir.

Ve yine yeniden Kemalizmin ve Kemalistlerin yönetime geldikleri yanılsamasını yaratmaya çalışmaktır.

Bu, uyanma katsayıları her geçen gün artan insanların, karanlığa ve ötedenberi karanlığın üstünü örtmek ve her şeyin demokrasi için, demokrasiyi artırmak için olduğu yanılsamasını hâkim kılmak için kurgulanan illüzyona uyanmalarını devam ettirmek içindir; dolayısıyla bu insanların hukuksuz ve anayasasız bir ülkeye uyandıklarını görmelerini önlemek içindir; bu son derece sınıfsaldır ve fabrikalardan sınıf bilincini atıp, yerine tarikat bilincini koymak mislidir.

Böylece, bütün bunların ezilen ve sömürülen halkları, sınıfları katmerli bir sömürü ve ezgi atmosferine, yani bin yıl sürecek bir Amerikan pax’ına mahkûm etmek demek olduğunun da üstü örtülmüş olacaktır.

Yani, Kemal ve Kemalizm, yanında bir de ulus-devlet bahane, işçi ve emekçiler katmerli bir sömürü ve ezgiyle canından bezdirilirken, sessiz kalmalarını sağlamak şahane.

Demek ki bu, resmi bir iştir, bir egemen sınıf işidir; emperyalist bir iştir; yani bu, Özgürkurşungil tayfasının, aklından da, kurnazlığından da bağımsız bir öğretilmiş kurnazlıktır; bu ne ezilen ve sömürülen sınıflara ait düşüncelerin ifadesi olan bir kurnazlıktır, ne de sola, ezilen ve sömürülen sınıfların mihmandarlarına, teorisyenlerine, politikacılarına ait bir düşüncenin ifadesi olan kurnazlıktır; tümüyle başkasına, yani yönetici sınıfların ideologlarına, politikacılarına aittir ve ezilen ve sömürülen halkların, sınıfların vazgeçilmez tarihsel çıkarlarına kasteden düşüncelerin ifadesi olan bir kurnazlıktır.

Yani Özgürkurşun maskeli kişinin, şuurlu ya da şuursuz biçimde yaptığı iş budur.

Bu, tamı tamına sınıf mücadelesinin üzerinden yüksek atlama yaptırarak belirleyici olanın emek süreci olduğu ve aslolanın emek-sermaye çelişkisi olduğu gerçeğini akıllardan uzak tutmaktır.

Dolayısıyla bu, birbirlerine uzlaşmaz biçimde karşıt sınıfların yer aldığı bir düzende, egemen ideolojinin ve politikanın, egemen sınıfa, yani sermayeyi elinde bulunduran mal-mülk sahibi sınıfa ait olduğunu ve egemen olmayan, malı-mülkü olmayan, ezilen ve sömürülen sınıfların bu ideoloji ve politikaların hegemonyasında olduğunu; bu yüzden aslolanın emek sermaye çelişkisi olduğunu, egemen sınıfın ideoloji ve politikalarının bu çelişkiyi görünmez kıldığını; egemen sınıfın hegemonyasını güçlü tutabilmek için bir zaman kullandığı ideoloji ve politikalar yetmediğinde, hiç çekinmeden ondan vazgeçip, yeni ideoloji ve politikaları egemen kılmakta geri durmadığını; bunun belirleyeninin ise emek süreci olduğunu, yani uzlaşmaz sınıfların uzlaşmazlık katsayılarının artması, dolayısıyla bu iki karşıt sınıf arasındaki kavganın keskinleşmesi ve şiddetlenmesi olduğunu akıllardan uzak tutmaktır.

Tarihi, sınıf savaşlarının tarihi değil de, ulus-devletli yaşamak isteyen akımlarla ulus-devletsiz yaşamak isteyen akımların savaşının tarihi imiş gibi göstermektir.

Ulus –devletin tarihsel bir kategori olduğunu, sınıfların ortaya çıkmasının ürünü olduğunu ve sınıfların ortadan kalkması ile birlikte kaçınılmaz olarak ortadan kalkacağını unutturup, devletin öznel bir kurgunun ürünü olduğunu düşündürterek, çelişkinin, devletin varlığının ifadesi olan uzlaşmaz sınıflar arasındaki, yani emek ile sermaye arasındaki bir çatışmanın ürünü değil de, öznel bir kurgunun ürünü olarak gösterilmek istenen ulus-devletle ulus-devletsiz yaşamak isteyen akımların çatışmasının ürünü olduğuna inandırmaktır.

Başka ifadeyle, devlet içindeki bütün savaşımların, yani demokrasi, aristokrasi ve monarşi arasındaki savaşımın, oy hakkı uğruna vb. savaşımın, çeşitli sınıfların yürüttükleri gerçek savaşımların büründükleri aldatıcı biçimlerden başka bir şey olmadığını gizlemek içindir.

Velhasılı kelam kısaca tarihin sınıflar savaşı değil, “uluslar savaşı” olduğuna inandırırken, Kürtlerin işçi ve emekçileri ile Türklerin ve dahi Laz, Gürcü, Çerkez, Abaza, Rum, Ermeni, Süryani, Yezidi, Türkmenlerin vb. işçi ve emekçilerini birbirlerinden ayırmayı, hatta birbirlerine düşman etmeyi kurnazlık saymak ve saydırmaktır. 

Oysa ulusal-devletin, bir kurgusal ürün olmaması bir yana, uluslar gibi tarihsel bir kategori olduğu, beş yaşında çocukların bile anlayabileceği basitlikte bir bilgidir. Velhasıl, tarihsel koşulları oluştuğunda, ulusal-devletlerin de, ulusların da ortadan kalkacağı bilgisi de aynı basitliktedir.

Beş yaşında çocukların bile anlayabileceği bir diğer basitleme de, eğer dinsel öğretiler diye bilinen şeylerden, ahmakça kurnazlıklardan, felsefi nedenlemelerden ve burjuva bilginlerin ileri sürdüğü çeşitli düşüncelerden uzaklaşırsak, eğer bunlardan kurtulur ve sorunun özüne inmeye çalışırsak, devletin gerçekten, bir tüm olarak toplumun dışında kalan, salt yönetimle uğraşan özel bir insanlar grubunun ortaya çıktığı ve yönetmek için başkalarının iradesini kuvvet yoluyla -hapishaneler, özel insan müfrezeleri, ordu, vb.- ile baskı altına almak için özel bir baskı aygıtına gereksinim duydukları zaman, ortaya çıktığı bilgisidir.

Yani, sınıfların bulunmadığı bir zamanda, kölelik döneminden önce, insanların büyük bir eşitliğin ilkel koşulları içinde, emeğin verimliliğinin en düşük üretkenlikte bulunduğu koşullarda ve ilkel insanın en zor ve en ilkel, varlığını güçlükle sürdürebildiği bir zamanda, işleri toplumun geri kalan kısmı üzerinde yönetim ve egemenlik kurmak olan özel bir insan grubunun ortaya çıkmamış olduğu ve çıkamayacağı bilgisi de artık son derece yalın bir bilgidir.

Öyleyse, ancak toplumun sınıflara bölünmesinin ilk biçimi ortaya çıktığı zaman, ancak kölelik görülmeye başladığı zaman, belli bir sınıf en kaba, tarımsal emeğe dayanan yoğunlaştırma ile belli bir artı üretebildiği zaman, bu artı, kölenin en kötü koşullarda varlığını sürdürmesi için kesinkes gerekli olmadığı ve köle sahibinin eline geçtiği zaman, bu yolla bu köle sahipleri sınıfı güvence altına alındığı zaman - işte o zaman, sağlam kök salabilmesi için bir devletin ortaya çıkması zorunluydu ve ortaya çıktı; bu yalınlığı anlamamak için, ya çok ahmak, ya da beş yaşında bir çocuğun zekâsından geri bir zekâya sahip olmak gerekmektedir.

Buna rağmen, anlamamakta dinlememekte, en yalın gerçeklikler karşısında ipe un sermekte, bunun için ahmaklık katsayısı yüksek kurnazlıklarda ısrar ediliyorsa,  bütün bunlar, Kürt halkının ve birlikte yaşadıkları diğer halkların ve elbette Türkiye’nin ve diğer bütün bölge halklarının işçi ve emekçilerinin de vazgeçilmez tarihsel çıkarlarına sahip çıkabilmelerine, kaderlerini özgürce tayin edebilmelerine, velhasıl-ı kelam kurtuluşlarına uyanabilmeleri için değil, kemal ve Kemalizm düşmanlığı üzerinden koyulaştırılan bir zifiri karanlığa, bir illüzyona, bin yıllık bir pax’ a uyanmaları ve biat etmeleri içindir.

Bu tutum, tümüyle egemen sınıfların çıkarları için, onların ideolojik-politik tetikçilerinin ortaya koydukları bir sınıfsal tutumdur.

Oysa emekçi halkın, toplumun önemli bir kitlesi, artık böyle yaşamak istemediğini, karanlığa uyanmak istemediğini, dayatılan pax’a razı olmadığını, ileriye, aydınlığa çıkmak istediğini, böyle yaşamanın sömürüye, ezgiye, köleliğe razı olmak demek olduğunun farkında olduğunu defalarca kanıtladı. Yalnızca Gezi’de değil, daha önce cumhuriyet mitinglerinde,  son seçimlerde ve en sonu da referandumda kanıtladı. 

Öyleyse bu halk, bu toplum, Cumhuriyeti satıp ki bu, cumhuriyetin gerisine sürüklenmenin, bir Tanzimat öncesi karanlığa sürüklenmenin muhibbi olmak demektir, AKP’ye yanaşan çeşitli güçleri, giderek daha yalnız bırakmaktadır.

Ve bu, emekçi halkın, toplumun büyük oranda kendiliğinden gösterdiği refleksidir; işte Özgürkurşungillerin yaptıkları, bu refleksin politik bir güç olarak hayat bulmasını engellemek için, yalanlara ve demagojilere taklalar attırarak,  gerçeklerin peşinde olan akılları sersemletmek, kendi akıl dinamiğinden uzaklaştırmaktır; tabii öncesinde uzun soluklu bir sinsiliğin ifadesi olarak yerleştirilen, “inanıyorum öyleyse ne dese doğrudur” doğması var ve işleri pek kolaylaştırıyor.

Egemen sınıfların sınıfsal çıkarları için ortaya koyduğu refleks ise tümüyle planlı-projeli bir reflekstir ve bu refleksin politik bir güç olarak AKP iktidarında hayat bulması ve böylece tamamına ermesi için, bu plan-proje çerçevesinde, öyle ya da böyle egemen sınıfların ideologluğunu, ideolojik-politik tetikçiliğini yapmak, bunu yaparken, Kemal ve Kemalizm düşmanlığını manivela olarak kullanmak, tamı tamına sınıfsal bir tutumdur ve egemen sınıfların çıkarınadır.

Ancak, bu sınıfsal tutum karşısında, ezilen ve sömürülen halkların, işçi ve emekçilerin çıkarlarını korumak için ve kendiliğinden yükselen reflekslerinin politik bir güç olarak hayat bulması için öne çıkan teorisyenlerinin de, ideolojik-politik tetikçilerinin de bir tutumu olacaktır ve bu tutum, egemen sınıfların kendi çıkarlarına olarak dayattıkları ideoloji ve politikalara karşı, ezilen ve sömürülen sınıfların, halkların vazgeçilmez tarihsel çıkarlarına sahip çıkmanın ifadesi olan ideoloji ve politikalar çerçevesinde mücadele etmenin ifadesi olan bir tutumdur ve tümüyle sınıfsaldır.

Özgürkurşungillerin üzerini örtmeye çalıştığı bir başka gerçeklik de, Türkiye’de devlet dediğimiz aygıtın ufkunu kaybetmiş olması ve emperyalizm ve Türkiye’nin tekelleri ile birlikte onlarla binbir bağ içinde olan Kürt egemenleri yanında Kürt siyasetinin de bunun farkında ve bunda dahli olması ve haliyle her şeye rağmen, bundan pragmatik bir beklenti ve hoşnutluk duymasıdır.

Artık yalnızca bir tek adamın, ona çıkarlarını bağlamış bir partinin ve ona çıkarlarını bağlamış bir sınıfın, yani egemen sınıfın, yani büyük büyük zenginlerin günlerini kurtarmaya odaklanmış durumda oldukları gerçeğinin ki bu, modern anlamda devletin bitmesiyle eş anlamlıdır, üzerini örtmek, henüz bitmeyen görevlerinin, yani Amerikancı bir Kürt “çözümü” ndeki muhipliklerinin gereğidir.

Kürtler de ötedenberi bunu istemiyor mu?

Ve ötedenberi, sanki özde birbirinden farkı varmış gibi, kapitalist moderniteye ok atıp, demokratik moderniteye çiçek atılması, dolayısıyla modern olmayan bir devletin model yapılıp, ulus-devletin bütün kötülüklerin anası yapılması bundan değil midir?
Bunun sonucu da UKKTH’ nı, ulus-devletin ya da modernitenin reddedildiği, cehalet, kayıtsızlık ve uyuşuklukla donandırılmış etnik ya da tarikat türünden bir tarikat sistemini; yani Tanzimat öncesi bir Osmanlı İmparatorluğunu; yani pek kurnaz ahmakların yaşadığı bir devlet sistemini seçme “hakkı”na ya da “özgürlüğü” ne indirgemek ve buradan da bu özellikleri, birebir olmasa da önemli oranda taşıyan, hem ”demokratik, hem “özerk” ve hem de “komün” olan, yani “içerde demokratik ulusu, dışarda ise ulus üstü yapılanmayı esas alan”; örneğin Kürtler üzerinde egemen olan devletleri “köklü bir reforma yönelterek, küçülmelerini ve (Amerikancı) bir demokrasiye duyarlı hale gelmelerini sağlamayı esas alan” bir ilkel aşiret düzenini seçme “hakkı”na ya da “özgürlüğü”ne indirgemek olmamış mıdır?
Öyleyse bu, yiğidi öldürüp hakkını vermek değil, nice yitik yiğitlerin ve onlarla bağlı emekçi halkın nice evlatlarının haklarını, ABD emperyalizminin kırk yıllık “Büyük Kürdistan” rüyasını gerçekleştirmenin ifadesi olan bir “çözüm”(Yani ABD emperyalizmi için çözüm, Kürt halkı ve Türkiye’nin işçi ve emekçileri için çözümsüzlük) uğruna, bilumum Kurşungillerin muhipliğini yaptıkları Kürt siyaseti eliyle emperyalistlere ve bilumum işbirlikçilerine peşkeş çekmektir.
Dahası bunu, emekçi halkı, toplumu, yönetimde hiçbir insiyatifi ve dahli kalmamış olan Kemal ve Kemalizm düşmanlığı etrafında birleştirip, vazgeçilmez tarihsel çıkarlarına kasteden hâlihazırdaki güce ve politikalarına karşı uyanmalarını önleyerek, hatta ona biat etmelerini sağlayarak kolaylaştırmaktır.
Bunu yaparken de, önce “firavun sosyalizm”i atfettiği sonra da bu atfettiği üzerinden, kendisi de bir bilim olan bilimsel sosyalizmi reddetmeyi; yerine ise UKKTH’na sığdırdığı toplum öncesinin bir hali olan ilkel aşiret komününe uygun “demokratik” soslu bir “feodal sosyalizm” i model yapmak temel amaç olmaktadır.
Bu amaca sol renk vermek için, bunun ümmet düzeni olduğunu ve hatta ümmet düzeninin sosyalizmden daha ileri olduğunu dahi vaaz etmeyi vazife bilen sahte “Komünist” gömlekli kurnaz ideologlar bile türemiştir.
Haliyle bu da, önce bilimsel ve reel sosyalizmin kurucularına “firavun”luk atfetmeyi ve sonra da çarpıtarak bozduğu düşünceleri, Marxist-Leninist düşüncelermiş gibi atfederek, bu atfedilenler üzerinden hem Marxizm-Leninizmi ve hem de kurucularını aşarak, ıskartaya çıkartmayı, böylece de Marxizm-Leninizm’i tümüyle terk etmeyi şart koşacaktır.
Koşmuştur ve artık ABD emperyalizmi, Kürtlerin Marxist-Leninist olmadığını ve demokrat olduğunu, bu yüzden Kürtlerle müttefik olmaktan çok memnun olduklarını sevinçle ilan etmektedir.
Ve elbette bunun sonucunun da, günde beş rekât Kürt “ulus”u önünde secdeye varırken, ulus-devletten kaçmak ve kaçırtmak olması kaçınılmazdır; görüldüğü gibi, devletle bir dertleri yoktur; dertleri, modern devlettir, ulus-devlettir; cumhuriyettir, laikliktir, halkçılıktır, devrimciliktir; aşkları ise, modernite olmayan, laikliği reddeden, ”inanıyorum öyleyse doğrudur” doğmasının yönetim ilkesi olduğu etnik ya da dinsel bir cemaat sistemi; yani Tanzimat öncesi bir Osmanlı İmparatorluğudur.

Ve bu bayların, yani Özgürkurşungil gibilerin,  politik körlük içinde olmaları, dolayısıyla gerçekten “yeni” bir Türkiye’ye uyandıkları kuruntusu taşıyor olmaları mümkün ve muhtemeldir;  fakat bu “yeni” Türkiye’de daha hoş statüler kazanabilmek için, “çorbada daha çok tuzum olursa, daha çok statüm olur“ kurnazlığını politika bellemiş olmaları daha bir kuvvetle muhtemeldir.

Ve bugün kuruluşunun 94.yılının kutlandığı bir zamanda, cumhuriyetin yıkıldığını söylemeye dilimiz varmıyor olabilir, göremiyor da olabiliriz ama demokratik cumhuriyet için gereken asgari ölçüde bir siyasal aygıtın olmadığını pekâlâ söyleyebiliriz.

Ancak, ortada yıkılan bir cumhuriyetin yerine, ikame edilmiş herhangi bir sistem olmadığını da söyleyebiliriz.

Evet, epey zamandır, cumhuriyetin kurucu ilkeleri, büyük büyük zenginlerin ricasını emir telakki ederek Kemalizme ihanet eden Kemalist yüksek kadrolar eliyle, dinci akımların ayaklarının altına serildi; üzerlerinde çok tepinildi ve artık laiklik de, halkçılık da cumhuriyet de, devrimcilik de, bir Tanzimat öncesi karanlıkla örtüldü.

Hatta Öcalan ve tilmizleri sayesinde, sosyalizm yerine ümmet toplumu model yapıldı.

Şimdi ne tarafa uyansak zifiri karanlığa uyanmış oluyoruz.

Fakat bugünün “yeni” Türkiye’sinin fotoğrafında görüldüğü üzere, “Kemalizm gitti, İslamcılık geldi” de diyemiyoruz. İslamcıların kendileri de diyemiyorlar. Öyleyse gelen yeni bir düzen değil, tam bir düzensizlik halidir, bir toplum öncesi haldir.

Yıktılar ama yerine hiçbir yapı koyamıyorlar.

Ve 10 Kasım’da cümbür cemaat Atatürkçülükte birbirleriyle yarışıyorlar.

Özgürkurşungillerimiz ise, bunu da bir “Kemalist iş” olarak görüyor ve göstermeye çalışıyor; tam bir ahmak kurnazlıktır ki bu kurnazlık, onları Perinçek’te birleştirmiştir.

Ancak, dediğim gibi, bu topraklar, cumhuriyet düşmanlığı peşinde koşarak çürümüş ve etrafını çürütmüş olan ahmak kurnazlar diyarı olduğu kadar, bu ahmak kurnazları ayırt etmesini bilen ve ayıran; Türkiye toplumunu, Kürt Türk, Abaza Çerkez vb. halklarını, işçi ve emekçileri zapt-ı rapta almış olan bir zifiri karanlıkta yaşamak istemeyenlere daha fazla model olan ve şu güne dek cumhuriyet düşmanlığının çürütemediği tek güç olan sosyalistlerin de diyarıdır.

Bu sosyalistler, tüm bu zifiri karanlığa karşın, bu zifiri karanlık içinde, insanların arayıp buldukları aydınlığı daha ileriye taşımada, her tarafı saran zifiri karanlığı büsbütün dağıtmada, çoktan çürümüş, tamir edilecek bir yanı kalmamış, işçi düşmanı, halk düşmanı, aydınlık düşmanı cumhuriyeti yıkıcılarına bırakıp, bu topraklara sosyalizme açık, halkçı, devrimci, laik bir emekçi cumhuriyetinin bayrağını dikmede kararlı yegâne güçtür; ancak bu güç, bir zifiri karanlık içinde, aydınlığı arayıp bulmasını bilen insanların aradığı mihmandarı olabilir.

Bugün mevcut durumun dayattığı yaşamı kabul etmeme, bunu alt etme iradesi etrafında yer almaya ve bu durumdan çıkış için mihmandarını aramaya kararlı olduğunun işaretlerini veren kitlelere, bugünkü somut durumun somut tahlilinden fışkıran asıl düşmanın resmiyle birlikte bununla mücadele edecek güçlerin resmini de ve bu resimdeki sınıfsal yerini de, ancak bu güç, bu çürümemiş yegâne güç gösterebilir ve gösteriyor. 

Kurşungiller tayfası ise, görülmesini önlemek için, ahmak bir kurnazlık içinde kör ve sağırı oynayarak kendilerini ele veriyorlar; yani Kürt halkına değil, Kürt halkının gerçek düşmanlarına hizmet ettiklerini açık ediyorlar.

22. Kasım 2017

Fikret Uzun